De Vlaamsche School. Jaargang 6

By den dood van myn nichtje Charlotte.

Charlotte, duerb're kleene,
Hoe hebben we u bemind!...
Gy waert ons zoete hope,
Ons aller liefste kind.
't Was vreugd by uw geboorte
En heil in ieders hert!...
Nauw is die dag verzwonden,
Daer toont zich reeds de smert.

Als 't ned'rig madeliefken,
Zoet kind, zoo groeidet gy;
Gy waert de hoop uws vaders
En moeders schat erby.
Elk vroeg voor u den Heere,
Een toekomst rampenveil,
Des hemels mildste gaven,
Een leven vol van heil!

Dit dorsten wy te droomen,
Voor u, ô engelkyn;
Wy waenden 't zou zoo wezen,
En zegden 't moet zoo zyn.
- Doch God is dra gekomen,
In 't duister van den nacht,
En ras werd onze vreugde,
Een bitt're wanhoopklacht.

Ons kindje boog zyn hoofdje,
Als by ontstuimig weêr
Het bloempje buigt zyn kelkje,
- En 't lag geknakt ter neêr...
Het stak niet meer zyn armpjes
Tot zynen vader uit;
En wat ook moeder weende,
't Was dood, - haer lieve spruit!

Nu schiet ons niets meer over
Van 't kleine lieve wicht,
Dan 's kindjes heilig assche,
Die ginds op 't kerkhof ligt...
- Hoe kort was onze vreugde!...
Hoe eindeloos 't verdriet!...
- Doch 't engelkyn zal bidden,
Voor hen wier rouw het ziet!...

Johan Van Rotterdam.