Eene besmettelyke ziekte onder de dieren.
(Naer het fransch van Lafontaine)
Een wreede plage, door Gods gramschap uitgevonden
Voor 't boeten onzer zonden,
Wanneer hy straft met ongenâ
In éens gezegd: de Cholera,
Verwoestte 't kamp der dieren
Er werd niet éen gespaerd, zelf niet de kleinste mieren.
Zy stierven wel niet all', doch allen waren krank,
Ook de eetlust was vergaen. Zoo dat noch spys noch drank
De harten kon verkwikken.
En geen profeet kon wikken,
Hoe lang die zware straf op 't land nog drukken zoû.
Reeds was des Koningshof gehuld in vollen rouw.
Vereenden zich niet meer.
Geen liefde meer, dus geene vreugde,
Niets meer dat 't hart verheugde...
De leeuw, vol angst, vergadert zynen raed:
Myns vriendjes (zegt hy), 't is tot boeting van ons kwaed,
Dat zoo een groote ramp is over ons gezonden,
Ons leven was voorwaer te los en te ongebonden.
De pligtigste van ons moet dan hier zyn bereid,
Geslagt te zyn aen Gods verbolgenheid.
Gelezen heb ik eens in onz' geschiedenis,
Dat 't zeer doelmatig, ja zeer heilzaem is,
Zulke offerand te doen. Laet ons dan all' gelyk,
Niet met toegevenheid, maer heel nauwkeuriglyk
Eens onderzoeken ons geweten
En 't kwaed belyden dat wy weten. -
Wat my betreft, ik ben bewust,
Dat, tot verzading van myn lust,
Ik vele schaepjes heb berooft van 't leven;
'K vergoot onnoozel bloed; zy hadden niets misdreven.
Ook is 't my eens gebeurd
Dat ik hun' herder heb verscheurd....
Slagtofferen zal ik my, indien het moet geschieden,
(Het waer' nogtans niet slecht en 'k wil hier niet gebieden)
Dat elkeen zoo als ik zich ongeveinsd betigt,
Van 't geen hem zwaer op 't harte ligt.
Want voor der dieren heil is 't vurig te verlangen,
Dat onze grootste schurk aenstonds worde opgehangen.....
Heer Koning (sprak de vos) dit zyn toch kleine dingen
Waermede gy u kwelt; 't zyn louter' beuzelingen.
Is schapen eten, kwaed? Is 't niet in uwe magt,
Gy zyt, Sire! al te goed, en ook al veel te teêr;
En, hebt gy hen gedood, gy deed hun zeer veel eer.
Nu wat de herder raekt, het was een dwingeland
Die op de dieren nam wilkeurige overhand.
En die den wolf zyn ambt geweldig had ontnomen;
Dus zeer wel had verdiend 't geen hem was overkomen -
Zoo sprak de looze vos en hy die nooit misdoet, -
Werd door 't flikflooijers volk met grooten drift begroet.
Men dorst niet al te diep doorgronden
De minst vergevelyke zonden
Noch van den vos, noch van den beer,
De een was een Palmerston en de ander een miljonneer.
Alwie een twister was of groote woekeraer
Verdrukker, dief of plunderaer,
Kon zich met groot gemak van 't lotgeval beveiligen,
Want, volgens hunnen praet, zy waren allen heiligen.
Op 't laetst kwam de ezel aen, en zeî:
- 'k Geheuge dat ik eens eene overschoone wei
Doortrok; het jeugdig groen en de gelegenheid,
De honger en de lust, myne onervarenheid
Misschien door droesken aengedreven.....
Ik knapte van die malsche dong
De breedte juist van myne tong.
Ik had daer aen geen reg, zoo ik ronduit moet spreken...
Dit was genoeg gepraet, de langoor mogt opbreken;
Men riep haro op hem, die door zyn gruweldaed,
Op 't land getrokken had zooveel afschuw'lyk kwaed.
Een wolf (wat prokureur) bewees door een pleitdooi
Dat stelen van wat groen of van een mondvol hooi,
De grootste misdaed was die iemand kon begaen.
Zoo dat 't vervloekte dier den dood moest onderstaen.
Naer 't geen gy wezen zult, een arm of ryk persoon,
Zal 't vonnis van het Hof u maken vuil of schoon.
|
|
Auteursrechtvrij