Van Duyse.
Elegie.
Dood is Van Duyse, de dichter der zangen uit hoogere sfeere,
Waer Neêrland op roemt; dichter der helden en goôn,
Homeerskroost, met zoo felle vlerk, en met godlyke denkkracht;
Zanger van 't lied des Germaens, met al de kunst eens Virgiels;
Kristene harpenaer! Ach! zyne luit klinkt langer hier niet meer!
Sterk was de slag die hem trof. - Tranen en rouw zyn ons deel.
Kort was zyn doortocht hier; scherp heeft men zyn dagen gemeten:
Midden zyns bloeis valt hy, nedergebliksemd als d'eik.
De Eeuwige heeft nu den stervling ten zynent geroepen, daer woont hy,
Daer, in des Eeuwigen burgt gaet hy den lof van den Heer,
Over den sterveling heerschend en boven de sterren gebiedend,
Zingen; met David vervoegd, zingt hy er 't drymalig heil;
Zingt hy de hymnen zyns zanges, die de aerde verrukt en den hemel.
Zing ze den Schepper ter eer, zing o Van Duyse, dyn zangen
Blakende mingloed, 't land dat dy baerde gewyd, en der Vlamen
Moedbron by het gevaer. Toog er den Schepper ons recht,
Stryder uit Vlaenderen, zing voor de Godheid den nood dyner broederen,
Armzaelg ras, in hun land, slaven van Franschman en Wael;
Zing er de Vlaendren gedompeld in de armoe, zing er, ja, luide
's Volkes onmondigheid, zing! wek er den held dynes lieds
Wek er den Arteveld, wek Vlaenderens gansche gemeente;
Stem er te saem eenen zang: ‘Wraek over 't eerloos gebroed!’
Ontfang Amandsberg zyn gebeent, druk zachtekens aerde
't Lyk dezes grooten bards. Schik het by de andere twee
Reeds dynen akker vertrouwd: Willems, Leedganck en Van Duyse
Blyve er der Vlamingen trits. Eeuwig gezegend het stof
Waer de asch mede zich mengt van de helden des stryds voor de volkstael!
Vlaenderens gansche volk, deel' in den rouw van hun kroost.
't Boek des verledenen toon hunne namen in letteren van goude.
Vloei myne tranen vry - want myn Van Dyuse is dood!
14 November 1859.
|
|
Auteursrechtvrij