Ook beven hare handen van ongeduld, terwyl zy de kleinen op den schoot neemt en zy haer bezig houdt met de dierbaren aen te kleeden en op te toeijen.
Eene uer later verlaten de kinderen, in hunne warme halsdoeken gewikkeld, de wooning, om zich naer het huis van den gestrengen ouderling te begeven - en het meisje draegt op de kleine borst het zelfde schrift, met bloemen, festoenen en goud, waeronder de verstervende moeder een regel, één enkelen regel heeft geschreven.
De laetste hoop der zieke vrouw berust in de handen dier onnoozelen!... Nu zy alleen blyft, alleen met de hygende kloppingen haers harten, is er haer nauwelyks magt genoeg overgeschoten, om den breeden ziekestoel in hare kamer te kunnen bereiken. Doch zy valt geknield er voor neder, en zoo, het aenzicht in de handen verborgen, is het dat zy liggen blyft!
Indien de grysaerd onverbiddelyk de weerlooze schepselen ging verstooten?... Indien hy hunne onwetenheid niet eerbiedigende, zyn toorn op hen deed terug vallen en hen met eene boodschap van vervloeking terug zond?... Indien zy moest sterven zonder vergiffenis te hebben verworven! zonder de arme weezen eenen vader te kunnen nalaten!...
Neen, hoe verbolgen ook, zal de grysaerd aen de kinderen zyner dochter, zoo schoon, zoo onschuldig, niet kunnen wederstaen!... Hunne zoete oogen, hun reine lach moet zyne inborst vermurwen.... Hemel! indien hy hen wilde omhelsen! indien hy hen ging beminnen!
Ach! het wordt duizelig voor de oogen der jonge vrouw; haer hoofd zakt voor over; maer zy murmelt nog woorden, woorden van gebed, opdat de tyd der verwachting haer korter moge schynen....
Midderwyl zat de man, naer wien de kinderen zich begaven, aen het ontbyt, dat door niemand gedeeld werd, en het samenfronsen zyner wenkbrauwen toonde klaerblykend dat hy in geene voordeelige stemming was.
Wel is waer het vuer brandde helder; men had heden niet het minsten vlekje gelaten op de sneeuwwitte kan, waer uit de wasem van den warmen koffy opsteeg; maer de meiden van den huize, door wien dezen morgend alles zoo goed en zoo zuiver was verzorgd, hadden zich verhaest den ouden heer een gelukkig jaer te komen wenschen, en het was hem niet moeijelyk geweest te zien, hoe hunne handen open stonden, by het zeggen der heilwoorden.
Hy berekende wat die buitengewoone oplettendheid en die wenschen der dienstbaren hem kostten; want hy had gegeven.... Geven!....
Vroeger, toen zyne vrouw hem op dezen dag de armen rond den hals wierp, toen hy nog een kind had, hetwelk aen zyne kniën staende, teedere woorden kwam stamelen, toen was de indrukking huns aenzichts zoo verschillend van den hebzuchtigen, fleemenden lach der menschen, die heden naer zynen zak hadden gezien!.... Vroeger....
Op eens verhief hy wrewelig het hoofd: er was weder aen de deur geklopt.
Na eenen nog al barschen roep binnen te komen, vertoonden zich de kinderen, schuchter naest elkander.
De blik, die van onder de gryze, zware wenkbrauwen tot de kleinen vloog, deed hen een oogenblik achter uit deinsen, zoo somber was het oog des ouderlings in de gewoonte der eenzaemheid geworden.
Nogtans hy had niet noodig ingelicht te worden om in elken trek van hun aenzicht, in elke beweging van hun lichaem de kinderen van zyn kind te herkennen.
En hoe somber ook het oog en hoe barsch ook de stem van den ouden man was, toch kon hy zich niet ontveinzen dat het hem in de beenderige borst, tegen over de zwakke, lieve wezens wel eenigzins ontroerd werd, daer hy vroeg:
‘Wat wilt gy?
Het blonde meisje trad voorwaerts, zag met de hemelsch blauwe oogen den grysaerd aen, en antwoorde:
Moeder is ziek... wy komen u een gelukkig Nieuwjaer wenschen, grootvader.
Grootvader! Het was de eerste mael in zyn leven dat dit woord tot hem gesproken werd!... Zoo vreemd, zoo ontroerend, klonk hem die naem in het oor, dat zyn hart als het ware er van in een kromp en eene traen hem naer de oogen opwelde.
Nog wel poogde hy mistrouwend aen de schuld hunner moeder te denken; maer het meisje stond reeds tusschen zyne beenen en de jonge was hem op den schoot geklommen - terwyl de grysaerd den Nieuwjaersbrief, die hem was overhandigd, las en bleef lezen.
Zoo veel tyds was er toch niet noodig om den inhoud van het schrift te kennen, neen, maer de zwakheid des ouderdoms en meer nog de traen, die hy met alle geweld wilde terug houden, hadden zyne oogen verdoofd, en misschien herlas hy voor de honderste mael den regel, dien door de jonge moeder er onder was geschreven:
Zonder uwe vergiffenis is er voor my geene zaligheid, noch hier, noch hier namaels!’
Op eens stond hy regt, greep zynen hoed en, geleid door de twee kinderen, verliet hy de wooning.
Eenigen tyd daerna bevond hy zich voor het huis der lang verstootene dochter. Eene vreemde hand deed open - en zyn kind kwam hem niet tegemoet!
De zieke moeder lag nog steeds voor den breeden ziekestoel, waer zy haer op de kniën had neêr geworpen, toen zy de kinderen had zien vertrekken. Hare oogen waren gesloten, haer aenzicht was zoo doodsch bleek en zoo beweegloos bleef het lichaem op den vloer uitgestrekt, dat de gryzaerd, toen hy werd binnen geleid, staen bleef, als versteend door de koude der yzing.
Zou hy te laet gekomen zyn?... Had de lyderes het tydelyke met het eeuwige verwisseld - en was het, dáér boven, in
Auteursrechtvrij