geheerscht hebben, indien het spinnewiel niet gesnord hadde, en ware van tyd tot tyd een dor loover niet ritselend en scharrelend door den schoorsteen naer beneden gevallen. De maen hing helder aen den hemel en schiep spoken en geesten in het eenzame bosch.
Dorus was nog niet terug gekeerd, en de weduwe dacht, dat hy andermael aen zyne zucht tot stroopen gehoor gevende, het spoor van den haes beloerde. Lena zuchtte diep, en toch was er iets, dat haer zeide: ‘'t Is een fiere knaep, die Dorus! Hy is het gesneden afbeeldsel zyns vaders.’
Eensklaps daverde er een geweerschot door het bosch heen, en van echo tot echo overslaende, stierf het geluid eerst na eene poos in de verte weg. Lena was plotseling opgesprongen; de linkerhand tegen het snel kloppend hart drukkende, luisterde zy naer die onheilspellende stem. Zy wendde het oog naer den muer; maer het roer van den strooper hing rustig aen den wand: het kon dus haer zoon niet zyn, welke zich weêr aen jagt-overtreding schuldig maekte.
Alles werd stil als een graf, en de stroopersweduwe was te gewoon aen gevallen van dien aerd, om niet weêr te gaen zitten en zich-zelve verwonderd af te vragen, waerom zy toch zoo verschrikte voor een geweerschot in het bosch? Een half uer verliep; het vuer in de hut verkwynde, en de van tyd tot tyd opflikkerende vonken schiepen akelige beelden rondom de kloeke stroopers-vrouw. Deze zat diep in gedachten verzonken. Plotseling hoorde zy een gedruisch, dat de hut scheen te naderen.
Lena vliegt op, rukt de deur open, en een akelige schreeuw ontsnapt aen haren mond.
Daer stond haer zoon bleek, hygend en met bloed bespat, tegen den deurstyl te leunen.
‘Dorus, Dorus!’ schreeuwde de weduwe.
‘Moeder!’ stamelde de knaep.
‘De zoon staet daer, gelyk de vader er eens gestaen heeft!’
‘Ik heb myn woord niet gebroken: een verraderlyk schot, dat, ik weet niet van waer gekomen is, heeft my getroffen.’
‘Even als uw vader! Het is van daeg even als toen de 3de Novemberdag.
Lena hielp den gewonde, die zich met moeite uit het bosch tot aen de hut gesleept had, binnen treden. Zy leide hem op dezelfde plaets neêr, waer haer ongelukkige echtgenoot eens gelegen had. Nu herinnerde de moeder zich de verschrikkelyke bedreiging, welke de heer Van Rynvelde dien dag had uitgesproken, en zy mompelde: “Ik weet van waer dat rampzalige schot gekomen is.”
De moeder bragt een verschrikkelyken nacht aen het ziekbed van haer kind door. Eerst toen de morgen aenbrak, durfde zy de hut verlaten, om de hulp des geneesheers te gaen inroepen. De knaep had moedig, grootsch en zonder klagen. de hevigste pynen verduerd; doch toen zyne radelooze moederde hut verlaten had, vervulde hy deze met zyne hartverscheurende weeklagten.
Kort daerna zat de geneesheer van 't dorp, een man met gryzen schedel, en wiens uitzigt eene goedhartige en medelydende inborst verried, aen het bed des lyders. De kogel was uit de wonde gehaeld, en de strooperszoon had, met een voorbeeldig krachtbetoon, de heelkundige bewerking ondergaen. Nu had hy den kogel in den palm der hand liggen, en deed het lood op en neêr dansen, terwyl zyn donker oog strak op de beweging gerigt bleef.
“En gy weet niet, Dorus” zeide de geneesheer bedenkelyk, “wie de pleger van die daed is?”
De knaep schudde het hoofd; de moeder beweerde insgelyks het stilzwygen.
“Maer gy waert zonder twyfel weêr aen het stroopen,” hervatte de grysaerd, terwyl hy den wysvinger waerschuwend opligtte.
“Neen, ik raepte hout.”
“Het was gisteren de 3de November, de dag, dat iedereen het regt waent te hebben ter jagt te gaen....”
“Ja, de 3de November: de verjaerdag, dat eene ongekende hand ook myn armen vader ter neêr schoot.”
Die herinnering deed de weduwe in tranen losbersten; de knaep zag met strak en vlammend oog op den kogel; de geneesheer staerde peinzend op den witten ivoren knop zyns wandelstoks.
“Dat is eene smartelyke herinnering!” zeide de doctor ten laetste. Inderdaed, ook Wouter werd op eene geheimzinnige wyze getroffen.... En gy kunt niet denken, wie?....’
‘Neen.’
‘Wonderlyk!’ mompelde de edele man, en met gebogen hoofd en diep in gedachten verzonken, verliet hy de hut. Meer dan eens stond hy onder weg stil, en dacht aen den strooper en den zoon, en toen de heer Van Rynvelde, op zynen zwarten ruin hem voorby rende en in het uitgestrekte bosch verdween, liep er den geneesheer eene huivering over de leden. Er welde ter zelfder tyd eene gedachte in het hert des braven mans op; doch hy onderdrukte ze, en als wilde hy zyne eigene gedachte ontvlieden, stapte hy snel, gejaegd zelfs, over het voetpad heen.
Toen de geneesheer de hut verlaten had, wisselden moeder en zoon een beteekenisvollen blik: zy hadden elkander verstaen. Beiden gisten wel wie de pleger van die laffe daed zyn moest; doch zy hadden het vooroordeel, waermeê vele menschen uit den geringen stand behebt zyn: - slaefsch te bukken en te zwygen, als het de grooten geldt. Wat konden zy winnen, zoo dachten zy, by eene geregterlyke vervolging? Niets. En daerenboven zeide Dorus, ‘de wet is het eens met de grooten, om den arme den voet op den nek te zetten.’
Wat was het armoedig en ellendig in de hut der weduwe! Indien de doctor en de leeraer des dorps, hoewel zy geen van beiden overvloed hadden, de behulpzame hand niet hadden uitgereikt, men hadde gewis dezen of genen morgen twee lyken in de hut gevonden.
Auteursrechtvrij
