Heimwee.
Bezing de lieve lentedagen,
Gy kinderen der eerste jeugd,
Die droomt aen spelen, zang en vreugd,
Aen liefdelachjens en aen magen!
De meimaend moge een hert behagen,
Het kloppe driftig vry en bly!
Zing als de lieve vogels zingen,
Wen ge u van bloemen ziet omringen,
Want kort is 't schoone jaergety!
Al ben ik in de mei geboren,
Toch min ik hare schoonheid niet:
October kan myn oog bekoren,
Als bloem en loover gaen verloren,
Als 't veld zyn frissche kleur verschiet;
Als donker grauwe nevelluchten
Op velden, wouden en gehuchten
Neêrhangen, dagen, treurig lang;
Als 's nachts de wolken stormig kraeijen,
De populieren woelig zwaeijen,
Eentoonig huilend, woest en bang.
My kan het morgenuer bekoren,
Wanneer de zwaelwen rond den toren
(Half zichtbaer in de nevellucht),
Droef dwarlen in hun snelle vlucht,
Terwyl ze een luid gepiep doen hooren
Dat wegsterft als een afscheidszucht.
Ik min het maenlicht, wen het, kwynend,
In 't nachtuer door myn venster schynend,
Myn kamerken zoo bleck verlicht.
- Wat treurig is, stemt met myn herte;
Myn ziel is eigen aen de smerte,
Als donder aen een bliksemschicht. -
October, keer, keer haestig weder!
Ik min uw lucht, zoo grauw en guer:
Het langzaem sterven der natuer,
Het donker stormig avonduer;
O, dan zit ik vaek mym'rend neder,
En droom zoo vry aen myne jeugd,
Wat lang verdriet en korte vreugd,
'k Droom aen de stormen, aen de rampen,
Waermêe het menschdom heeft te kampen,
En glimlach denkend aen het graf.
Contich.
|
|
Auteursrechtvrij