Aen den beijaerd.
Lieve Beijaerd, niets op aerde,
Kan u stooren; altyd zacht
Schalt gy op uw hooge wooning,
't Zy het menschdom weent of lacht.
Ja, het is u om het even,
Of er pest of hongersnood,
Rondom uwe voeten gierend,
Aes geeft aen den wreeden dood;
Of het feest is, en de wêerklank
Van de vreugde tot u dringt;
- Of het volk, te diep getroffen,
Zuchtend, zich de handen wringt;
- Of het oorlog is of vrede,
- Of de handel bloeit of niet,
- Of het winter is of zomer,
't Wêer er goed of slecht uit ziet.
Maer, o Beijaerd, ik bewonder
U op dezen stond nog 't meest,
Wen het buldrend onweêr, nadrend,
Al wat ademt is, bevreest.
'k Hoor u, onverschrokken, ram'len,
Wen de donder brult en knalt,
En uit 't ruim der grauwe wolken,
't Bliksemvuer op de aerde valt;
Wen de hagelsteenen klettren,
En de tempel staet in vlam,
En de popel wordt gekloven,
Ja, tot 't laegste van zyn stam;
Wen het schepsel, aen het siddren,
By dit wonder der natuer,
Vurig bidt voor zyn behoudnis,
Voor zyn jongste levensuer!
In dien stond van doodsbenauwen,
Maekt gy 't herte minder bang,
Want uw blyde toonen galmen
Als een grootsch triomfgezang.
Wen het onweêr is verdwenen
En de lucht is klaer en rein,
Zingt gy, met het heir der vooglen
Van het woud, een dankrefrein.
Speel, o vedelaer der steden!
Speel maer immer, bly te moê!
Lach my steeds, wanneer ik droef ben,
Met uw vreugdegalmen toe.
Wek my wen onzaelge droomen
My onstellen in den nacht;
En des morgens, vóór de zonne,
Wen op my myn naeste wacht;
Wek my spoedig wen een roover
Om myn woon, in 't donker zweeft,
En hy reeds met mes en beitel,
Myn vertrek beklommen heeft;
Wek my aenstonds, wen de vlamme
't Woonhuis van myn buer verlicht,
En hy met zyn vrouw en kindren,
In den slaep gedompeld ligt!
Eindlyk, wen myn hulk gaet stranden,
En ik, afgesloofde loods,
't Roer verlaet, o! wieg my zachtjes
In den stillen slaep des doods!
Mechelen, lauwmaend 1858.
|
|
Auteursrechtvrij