Men kon, zoo als velen doen, wel een einde aen myn boekje verdichten, maer geëerbiedige lezer, myne inbeelding is niet van de vindingrykste en ook gy moet niet denken dat ik een romanschryver ben, zoo als de meeste myner achtbare collega's der letterkundige wereld; in 't geheel niet: ik ben een geschiedschryver zoo ernstig als één, al draeg ik geen grooten rossen baerd aen de kin; daerom ook tracht ik slechts weder te geven, zoo getrouw mogelyk, hetgene ik met eigene oogen gezien of hooren vertellen heb.
En wilt gy weten hoe ik aen 't voorgaende kwam?
Ik ging eens, by eenen schoonen zomeravond, langs de velden dwalen, en, verslonden in het beschouwen der prachtige natuer, bevond ik my, zonder te weten hoe, in het dorpken Opperheim.
Vóór aen het dorp, zag ik eene witte huizing met groene luiken. Boven de ingangsdeur, was in eenen krans van stroovlechten, een flinken brievendrager geschilderd en daeronder stond: In den strooijen brievendrager.
Vermoeid door eene lange wandeling, en uitgelokt door het zonderlinge opschrift, ging ik my op eene houten bank, die vóór de wooning achter eene tafel opgeslagen was, nederzetten; eene vrouw verscheen, en op myn verzoek, bracht zy my een glas bruin tongersch bier.
De zonne ging prachtig onder in eenen helderen hemel, en wierp over de goudgele koornhalmen, die zich op den rug der helling bewogen, vurigroode tinten, wyl zy in de verte, den gezichteinder in eenen ontzaggelyken brand scheen te ontsteken.
Ik werd in het beschouwen van dit heerlyk natuertooneel, door twee aerdige kleinen gestoord die, met veel gedruisch, al spelende kwamen aengeloopen. Nu, men vergeve het my, maer ik heb het nogmaels gezegd, ik houd geen stand tegen een naïef kindergezichtje dat daer zoo rusteloos henen blikt! Ja, welhaest was myn gansche aendacht door de twee kleine knapen, die zich in het zand heromduikelden, weg getrokken.
Van tyd tot tyd, kwam de huisvrouw, met een kindje op den arm in de deur staen, wierp een blik over den straetweg en morde kwaed gezind, tusschen de tanden:
‘Hy komt nog niet!... Is dat wegblyven? Het eten is al slecht geworden!’ en dan verdween ze weder naer binnen.
‘Vader! vader!’ jubelden eensklaps de kinderen en pylsnel vlogen zy in de richting des bergwegs die den heuvel opkronkelde.
Ik zag op, en ontwaerde een man die met eene brieventesch op den rug den heuvel afdaelde.
Welhaest hadden de kleinen den man ingehaeld; hy drukte een kus op beider wangen; nam het kleine meisken op zynen arm, en als ware hy nu niet meer vermoeid, ging hy met verhaesten tred voort.
Ondertusschen verscheen weder de huisvrouw op den dorpel der wooning en als zy den man zag aenkomen, morde zy met zonderling vergenoegen:
‘Ha, hy is daer eindelyk!’ en ging met het kindje op den arm den brievendrager te gemoet.
‘Jef,’ zegde de vrouw, ‘is dat wegblyven?’
‘Ach,’ zegde Jef, zich het voorhoofd afwisschende, ‘zoo waer ik leef, ik heb het nog nooit zoo heet gehad.’
‘Gy zult u weder overgaen hebben?’ hernam de vrouw met teedere belangstelling; ‘gy zyt weder gansch doornat van 't zweet; en stel dan Anneken op den grond! zyt ge dan nog niet genoeg vermoeid? Kom maer gauw in huis, het eten staet al lang op tafel gereed.’
Vrouw en man en kinderen zaten welhaest in de wooning, vrolyk vereenigd aen den disch.
Een kwaert uers daerna kwam de brievendrager, met een glas bier, nevens my op het voorpleintje zitten, en rookte eene pyp en praette zoo al over weder, en granen, en aerdappelen.
Ik woon een gedeelte des jaers niet verre van dáer, en dit landelyk tafereeltje beviel my zoo zeer, dat ik dikwils naer dezelfde plaets wandelde en met de bewooners in vriendschapbetrekkingen geraekte.
Ik bemerkte weldra dat de briefdrager een beschaefd man was, die in zyn leven veel gereisd, veel gehoord en gezien had; daerom redekavelde ik geerne met hem en van langzamerhand vertelde by my al zyne lotgevallen, zoo als ik ze hierboven verhaeld heb.
Ik had ook opgemerkt dat regelmatig na 't avondmael, eene vrouwe, meer door kommernissen en armoede dan door jaren verouderd, de wooning kwam binnengeslopen, en weldra iets onder haren voorschoot geheimzinnig en als beschaemd mededroeg.
Op vertrouwelyken voet met Jef Cooremans geraekt, vroeg ik hem eens wie die vrouwe was, en, na lang aerzelen, bekende hy my dat het Trientje van Piet Mop was; zy woonde niet verre van daer, met hare kinderen, in een hutteken, en won zoo weinig met stroovlechten dat zy het overschot des avondsmaels kwam afhalen.
‘En Piet?’ vroeg ik.
‘In de gevangenis,’ antwoordde Jef, ‘voor vyf jaren, van over één jaer, voor bedriegelyke bankbreuk!’
Indien de lezer nu eens, by geval, te Tongeren komt en hy een uitstapje wil wagen in de schilderachtige vallei der Jaer, dat hy dan op den straetweg naer Visé, omtrent halverwege, maer eens naer Opperheim vraegt, en in het dorpken, naer den strooijen brievendrager: het eerste kind zal hem te rechte wyzen; dan kan hy met eigene oogen dit belangryk huisgezin byeen vergaderd zien.
Wanneer men zich dan een weinig kiesch en wellevend weet te gedragen, zal Jef, de brievendrager, den wandelaer, wel iets van zyne lotgevallen vertellen, want hy maekt
Auteursrechtvrij