De Vlaamsche School. Jaargang 4

[p. 113]

Dinant. - Reisherinnering.
(Fragment.)

Wy hadden te Bouvignes, eene der oudste steden van het voormalig graefschap Namen, op den linker oever der Maes gelegen, en welke men zegt door de Romeinen te zyn gesticht, den nacht doorgebracht. Bouvignes die in de geschiedenis eene merkweerdige plaets bekleedt, niet zoo zeer om dat zy in het begin der veertiende eeuw allerhande koperen voorwerpen welke te Dinant onder den naem van Dinanderies werden verveerdigd, begon na te maken, dan wel om de bloedige worstelingen die er uit voortsproten en niet eindigden, dan met de verwoesting van laetstgemelde stad, alsook om de heldhaftige verdediging, in 1554, van het kasteel van Crèvecoeur, dat op eene rots is gebouwd, tegen de woeste soldatenbenden des franschen konings Hendrik II, door een aental braven aengeleid door dry edelvrouwen; dry heldinnen, die wanneer zy zagen dat zy den stryd tegen de vyandlyke legers niet langer meer konden uithouden, en deze er op uit waren hun levend te vatten, niet aerzelden elkander by de hand te grypen en kloekmoedig, van de hoogte des slottorens, de rots om laeg te springen. Deze dry heldinnen zyn in de geschiedenis gekend onder den naem van Edelvrouwen van Crèvecoeur.

Doch Bouvignes is thans geene stad meer: Bouvignes is nu nog slechts een dorp of vlek waer wy buiten eenige verbrokkelde muren, overblyfselen des fieren slottorens van Crèvecoeur, niets merkweerdige aentroffen. Eenige opeen gehoopte steenen, met gras en mos overgroeid, zie daer het eenige wat er van al die grootheid overblyft! En dat men nu nog in vollen ernst, kome zeggen, dat er iets ter wereld bestaet dat niet vergankelyk is!

In de omstreken van Bouvignes is er nogthans nog iets buiten deze ruine dat verdient te worden gezien: het is eene grot of onderaerdsche kristalzael, gekend onder den naem van Trou-Clabeau. Deze grot vormt eene halfronde zael, en is met dropsteenen doorzaeid die in blouwe, roode en witte kleur voor het oog des verwonderden aenschouwers tintelen. De Trou-Clabeau is waerlyk schoon en is ruimschoots der moeite weerd van er heen te wandelen.

Wanneer wy de rots van binnen hadden bewonderd, klommen wy er boven op, en wy genoten van een der schoonste gezichten die deze streek, schatryk aen heerlyke landschappen, kan aenbieden. Aen onze voeten, in de diepte, lag Bouvignes, en verder op, aen de overzyde der Maes, op den boord der rivier, tegen reusachtige rotsen, de kleine stad Dinant, door gansch België vermaerd om haer gebak gekend onder den naem van Koek van Dinant. Links en rechts slingerde de Maes door eene ketting van rotsen. Dit gezicht is overheerlyk; ook konden wy er maer slecht toe besluiten aen dit grootsch natuertafereel vaerwel te zeggen. Doch aen alles komt een einde. Eindelyk daelden wy den berg af, keerden

[p. 114]

terug naer Bouvignes, en trokken de brug over, die ons op het grondgebied van Dinant bracht.

Op het toppunt der rots, die deze stad beheerscht, verheft zich eene sterkte of kasteel, dat in 1815 aldaer werd gebouwd. Van de brug over de Maes, gezien, levert Dinant een tooverachtig gezicht op; doch daer wy haer reeds van de hoogte van de Trou-Clabeaurots hadden bewonderd, stapten wy nu, zonder lang oponthoud, de brug over.

Ik zal u het verleden van dit stadje, dat reeds in de VI^e eeuw bestond, niet vertellen; zulks zou my te ver leiden en dan voor al wie een weinig de geschiedenis onzes lands kent, is zulks meer dan overbodig. Wie toch herinnert zich niet de bloedige oorlogen die hare inwoonders, in 1276, voor het stelen eener koe, tegen de onderdanen des graven van Namen voerden? Nietige oorsprong eens byna onuitwisbaren haets, die bloedige worstelingen tusschen de inwooners van de beide oevers der Maes voortbracht, worstelingen die zich elken oogenblik vernieuwden, en tot in de laetste helft der XVI^e eeuw voortduerden, en meer dan eens de vernietiging van Dinant tot gevolg hadden.

Dit stadje, dat eene bevolking van omtrent 5700 zielen telt, bevat een groot getal kerken, waervan sommige tot eene hooge oudheid opklimmen, en eenige het eigendom van particulieren zyn geworden.

De byzonderste is aen de Moeder-Maegd toegewyd; het is een merkweerdige ogivale tempel met dry beuken, in den styl der XIII^e eeuw gebouwd; de middelbeuk heeft eene hoogte van meer dan honderd voeten. Zy bezit eene doopkapel met vont, die van de X^e eeuw schynen te dagteekenen. De oude toegemetselde ingang, die met overschoone bas-reliefs is versierd, schynt insgelyks tot dit tydstip te behooren. De twee kerkportalen zyn zeer lief en ryk versierd. De toren des tempels heeft, de spits er by gerekend, eene hoogte van 110 voeten. De gebouwen der oude abdy van Leffe, der orde van Premonstreit, bestaen insgelyks nog. Het stadhuis, dat echter niets merkweerdigs oplevert, dagteekent van 1637. Tusschen de oude gebouwen die melding verdienen, herinneren wy ons de ruinen der muren en des torens die men langs de zyde van Frankryk ontmoet, vooraleer de vermaerde Roche-Bayard te genaken. Wat is die vermaerde Roche-Bayard, vraegt gy misschien? De Roche-Bayard is eene hooge steenen naeld, die zich op den boord der Maes verheft, en op bevel des franschen konings Lodewyk XIV, van de overige rotsen werd afgescheiden.

Toen wy te Dinant al wat eenigzins merkweerdigs was, hadden bezichtigd, begaven wy ons naer het gehucht Devant-Bouvignes, om een oogslag te werpen op het voorheen zoo sterke slot Montorgueil. Van Montorgueil, even als van Crèvecoeur en Montaigle, blyft niets dan eenige verbrokkelde muren.

Men doet in deze streek byna geen stap of men ontmoet er heerlyke ruinen van eertyds fiere, byna onvernielbare, gebouwen. Onwillig schiet den reiziger dan ook meer dan eens de vraeg te binnen: indien deze, op het toppunt en op de flanken der rotsen uit hardsteen gebouwde sterktens, de eeuwen niet hebben kunnen tarten, wat zal er dan geworden van de uit baksteen en zavel opgerichte gebouwen onzer eeuw? En het antwoord daerop kan niet anders zyn dan: van de middeleeuwsche sterktens blyven ons de ruinen, van de gebouwen der negentiende eeuw zal niets, hoegenaemd niets overschieten.............................................................

Johan Van Rotterdam.