toch bekennen dat het allerslecht is, naer Munster ons te komen onderkruipen.’
‘Hebt gy misschien de gansche stad gehuerd?’
‘Zie, vervoorderde Dina, van een wild vreemden mensch laet zich zoo iets verstaen; maer van een speelkameraed van kindsbeen af, ja; dat is valsch, zeer valsch en schelmachtig.’
‘In handelszaken zyn bloedverwant en vriend al lang gestorven; ieder zorgt voor zyn eigen zelven, en God voor allen.’
‘En dan nog een huis reht over onzen winkel uitkiezen, om uw stroohoeden-fabriek op te richten?
‘Hadde uw man de gansche straet gekocht, dan hadden wy er voorzeker geen huis in gehuerd.’
‘Ah! ah! schelde Dina in gramshap, gy kwaemt dan hier om met my den zot te houden, gy onderkruipster; zie, myn man vreest geen Piet Mop, hoort ge, en al was hy nog zulk een schurk, wy zullen daerom het zoohaest niet opgeven en als bankroetiers zult gy nog uit Munster moeten gaen loopen!’
Honend schaterlachend met Dina 's woede, draeide Trientje den rug en ging heen.
‘Wat was dat weêral met dit gerucht? vroeg Jef zoohaest Dina de huiskamer binnentrad.
Ach, klaegde Dina, Trienje komt tot op onze werf toe ons bespotten, en zy zegt dat zy hun huis gaen verkoopen en hunnen handel in Munster vergrooten. Zie, ik geloof dat zy besloten hebben ons in den grond te helpen!...
Ons in den grond te helpen?... bruischte Jef op, en dan morde hy met doffe stemme - en toch... maer, dan zullen zy er ook wel onder door moeten!
Een schoone troost, voorwaer, zuchtte Dina.’
Eenige oogenblikken bleef Jef sprakeloos zitten en scheen een ontwerp te beramen en dan sprak hy met vaste stemme:
‘Vrouw, hoor, dat kan of mag zoo niet blyven duren; ik heb er al dikwils aen gedacht: wy moeten Piet Mop voorloopen; onze hoeve verkoopen, samen met de kinderen naer Munster trekken, onzen handel vergrooten, en dan zullen wy hem gemakkelyk het hoofd bieden.’
‘De “Witte Hoeve” verkoopen!’ riep Dina met zooveel afschrik uit als sloeg men haer eene heiligschennis voor.
‘Ja, zeker en wat erg is daer ook al aen; voor bloedverwanten of vrienden moeten wy hier niet blyven, en de opbrengst der hoeve zal een winstgevend kapitael worden.’
‘De hoeve myner ouders verkoopen?’
‘Ik weet waerom niet en, dan moeten wy elkanderen nooit meer verlaten.’
‘Dit huis waer myne ouders geboren zyn, waer ik groot gebracht ben!... waer!...’
‘Maer indien toch....’
‘Neen Jef, neen, nooit zal ik er in toestemmen.’
‘Ik weet niet...’
‘Ik zal er nooit in toestemmen, ik kan, ik mag niet!’
‘Laet my toch uitspreken....’
‘Dit huis verkoopen?....’
‘In Gods naem, laet my dan spreken...’
‘Dit huis met myne kinderen verlaten?... nooit, nooit!’
In gramschap bonsde Jef van zyn stoel op en sloeg met gebalde vuisten op tafel.
‘Vrouw, vrouw, wilt gy my dwingen uwe halstarrigheid te temmen...’
‘Ach, riep Dina weenend uit, ik zie het wel, Jef, gy bemint my niet meer...
De vertoornde man voelde eensklaps zyne gramschap vallen voor de tranen zyner vrouw en op spytigen toon sprak hy:
‘Ik bemin u niet! ik heb u nooit bemint niet waer? is het voor u niet dat ik vyf jaren de wereld heb rondgezworven en is het voor myn eigene voldoening dat ik fabrikant ben geworden en het nog ben?...’
‘Is het myne schuld, krytte Dina, heb ik u er ooit van gesproken?...’
‘Zwyg dan en laet my spreken. De hoeve is de uwe; zonder u kan ik ze niet verkoopen, dit weet ik... zwyg, zeg ik u - en ik weet ook dat om my te tergen gy ze niet verkoopen zult... doch gy stampt dan uw en myn geluk en hetgene onzer kinderen moedwillig onder de voeten, uit enkele moedwil.
‘Ik wil u niet dwingen, Dina, ik zal u niet dwingen, ik zal er u zelfs nimmer van spreken; maer, zie aen u de schuld voor al de gevolgen uwer hardnekkigheid, aen u de schuld on zes ondergangs!
‘Ach! riep Dina weenende uit en wierp zich neder voor de voeten haers echtgenoots, ach! eischt van my al hetgene gy wilt, en ik zal al doen wat u behaegt; maer dwingt er my niet toe ontrouw aen myne beloften te worden. Gy weet het zoo wel als ik; zie, eenige dagen vóór hare dood, heb ik aen grootmoeder gezworen deze hoeve nooit te verkoopen, en zie, indien ik het dede, dan hadde ik geene enkele uer rust in myn leven meer; grootmoeder zoude terug komen om my het te verwyten, en, daerom Jef hebben wy onze goederen niet in het gemeen gebracht, omdat ik niet zou knnnen ontrouw worden aen myne belofte en nu zyt gy alles vergeten...’
‘Nu, sprak Jef droog weg, genoeg, gy moet daerom niet weenen, ik dwing u niet, het was slechts een wensch.’ En in hevige gemoedstemming verliet hy de huiskamer.
Lang weende Dina en zy overdacht met welke blyde hoop zy te voren het geluk huns huwelyks in 't verschiet gezien hadde, en hoe dit geluk in éen enkel oogenblik verdwenen was, en, hoe akelig de toekomst zich voordeed en by haer zelve zuchtte zy: ‘Ja, het was
Auteursrechtvrij