De Vlaamsche School. Jaargang 3

Twee bloemen.

In Vlaenderen's weeldrige beemden
Verschynt er een jubelend paer,
Twee meisjens in 't schoonst hunner dagen
De schoonsten der maegdlike schaer.
Zy minnen elkander zoo teder:
Zy schynen op aerde slechts één!
Zy deelen met lust hunne vreugde;
Zy deelen met smert hun geween.

Als roozen geteeld op één stengel,
Den gaerden verstrekken tot kroon,
Zoo sieren de poeslige meisjens
Der ouders ootmoedige woon;
En tooit zich de rooze met kleuren,
Ontleend aen de morregendzon,
Geen glans die den glans dezer bloemen,
Van 't bloeijende paer, ooit verwon.

De knapen, zy minnen de maegden,
Zy minnen hun vrolik gemoed;
De meisjens zy pryzen hun herte,
Hun herte zoo zuiver, zoo goed.
Doch roemt men alom op hun deugden,
Zy vluchten den lofzang der aerd':
Zy zoeken den vrede der ziele,
Den vrede der demoed bewaerd.

[p. 160]

 

Bloei zachjens gy tengere roozen

 

Door God op ons bane gestrooid!

 

Uw geur zy ons wellust op aerde,

 

Uw glans houde ons herte geboeid!

 

En koom eene hand u hier plukken

 

Dan zy het de hand die u mint;

 

ô Kroont dan het hoofd van de liefde,

 

Het hoofd van een' eeuwigen vrind!

 

 

 

J. Lievens.