De Vlaamsche School. Jaargang 3

Slaep zacht!

Slaep zacht! lief kind, in 't eenzaem ryk der rust;
Du die zoo vroeg de doornen kroon der smerte
In 't voorhoofd voeldes prenten, wyl dyn herte
Gesloten bleef voor lente 's levenslust.
Al zal geen wanhoopstraen dyn graf besproeijen,
Toch zullen daer ook madelieven bloeijen,
Die de avondwind al spelend slapen kust.

Gestorven! - en nog geene vyftien jaer!
Zoo engelachtig lief, en zoo onschuldig!
Zoo minnelik van aerd, en zoo verduldig,
't Is vroeg! en wel beweenelik voorwaer!
Schoon in dyn bloei, men zag dy nimmer spelen,
Du wous de vreugd, die jongheid past, niet deelen,
En vlocht geen bloemenkransjes in dyn haer.

Dyn sterven deed geen enklen boezem zeer:
Geen bloedverwant ging meê naer 't veld der dooden;
Geen zuchtend hert viel brekende op de zoden,
Wanneer men dyne kist ter grafkuil neêr
Liet gaen; want du, du waers alleen op aerde;
Zy sliep reeds lang, die dy rampzaelge baerde,
En vader, broeder, hads du ook niet meer.

Ik ook, lief kind, beween dyn sterven niet!
Dees tranendal liet dy geen heil meer over;
Dyn vreugd verging als afgevallen loover;
Du wandelde om in lyden en verdriet;
Du kons dyn leed aen niemand meer gaen klagen,
En moest dat zoo alleen in 't herte dragen,
Gelyk een wond, die men steeds bloeden ziet.

Neen, engelyn, ik stort voor dy geen traen,
De wille van den Heere zy geheiligd:
Zyn goedheid heeft dy voor meer smert beveiligd
Want waer genoegen lacht hier niemand aen!
Verleiding loert gestaeg op deugd en schoonheid,
En zoekt het liefst waer eenvoud zich ten toon spreidt,
Licht kon het dy eens schadelik vergaen!

[p. 151]

 

Ja, kind, wie weet, du die zoo rein en schoon

 

Dyn hoofd neêrvleiddes op de stervensponde,

 

Of du eens op de roozen van de zonde

 

Niet nederkwaems, van dynen lelien troon?

 

God heeft dy uit de distels willen plukken,

 

(Eer een onteerbre hand dy los zou rukken),

 

Om dy te plaetsen in der englen woon.

 

 

 

Daer zals du leven in zoo'n ryke pracht!

 

Zoo'n gulle vreugd! meer door geen wee vervangen;

 

Geen storm heeft daer de macht dyn hert te prangen,

 

Waer alles van genoegen glanst en lacht!

 

En mocht dees aerd dyn hert geen liefde geven,

 

Daer boven zals du eene liefde leven

 

Oneindiglik! - Slaep zacht! lief kind, slaep zacht!

Contich.

C. Verhulst.