De Vlaamsche School. Jaargang 3

Bloemen.

Welkom eerste zomersche zonneschyn, die soms eenen dag der ongestadige maend meert begloort, want uw weldoende wasem doet het zoet genot der hoop in de gemoederen ontstaen.

Welkom eerste groen waermede de grillige maend april zich omhult, want gy vertoont ons den weldoenden zomer, den hemel der jaergetyden.

Welhaest zal de roode Pioen in de hofkens glanzen; het stil, eenvoudig ‘Hoe langer hoe liever’ zyn hoofdje oprichten; de beekjens het blauwe ‘Vergeet my niet’ aenbieden, en de grastapyten zullen het ‘Maegdeliefken’ in hunnen schoot dragen; tot zelfs die dorre grauwtoonige vlaktens, de zandige heiden, zullen de duizende bellekens van de ‘Heidebloemkens’ zien ontluiken.

Welkom eerste zomersche zonnestralen! welkom dan, eerste groen! want gy dryft uit myn gemoed de droevige winterschimmen; want in u lacht my een nieuw, een helder leven toe.

Zie, het weder wordt schooner, en, even als de bloemen des velds, vertoonen de bloemen der steden, de juffertjens, zich in vollen smuk; het wemelt er op de voorplein der hoofdkerk van freulen in Paeschdosch, die uit den tempel des Heeren treden; het is er eene verzameling van glanzende kleedsels, van allerhande tinten, waerop in dit oogenblik eene zonnestrael uit eene wolkenschift daelt, en in al wat glans en glinster is, eene schittering ontsteekt.

Die verzameling van glans en kleur wordt dan als een schoone bloementros, waerin de schitterendste en de nederigste bloempjens gevonden worden.

Zie dit blauw kleurtje, dit juffertje, nauwelyks buitengetreden, hoe vinnig zy rondblikt! haer hoofdje beweegt en draeit immer, zy zoekt....

Wat verder aen den hoek bevindt zich een jongeling in schier roerlooze houding, de gedachten getrokken op een voorwerp dat zyne oogen aenduiden, en dat voorwerp is zy!... Verrukt en met diepen oogslag vangt hy alle hare bewegingen op. Het juffertje mint dien jongeling; haer oogslag vonkelt schielyk: zy heeft hem ontdekt.

Die jongeling mint u, lieve! En toch, gy zyt beminnensweerdig in die welgekozene kleeding, die zoo innig overeenstemt met uw karakter. Gy draegt de kleur des bloempjes ‘Vergeet my niet’ en uw beider bewegingen zeggen:

‘Ach meisje! Ach jongeling! Vergeet my niet!’

Ginds boven alle hoofden ontwaert men den hoed eener trotsche freule die fier vooruitstapt.

Zy is schoon van aengezicht; hare gestalte is die eener volmaekte vrouw. Zy ook zoekt rond; doch hare blikken zyn onvast. Nu en dan schiet er wel eene strael uit haren bruinen oogappel, doch telkenmale drukt hy een verschillig gevoelen uit. Soms klimt hare hoogmoed en dan glimmen hare oogen van inwendige zelfvoldoening; zy zwelt van opgetogenheid als zy eenige blikken van bewondering op haer voelt vallen; want haer inzicht is aller oogen op haer te trekken, op haer alleen!... om met een gelaet, dat zyne eigenweerdigheid kent, als eene koninginne tusschen alle die vurige blikken heen te treden! Zy wil door den glans harer uitstekende kleuren alles overtreffen. Zinnebeeld der ouwelgeurige Pioen, is zy prachtig, vonkelend zelfs, doch hare kleuren, hoe krachtig ook, dooden toch de stille tinten niet der nederige bloempjens naest haer.

Beschouw die bloem op haren stengel, maer pluk ze niet!

En dáér, liefste meisje. Hoe jong, hoe vrolyk! hoe lief van wezen en wat hemelsch gelaet!.... Ik min zoo

[p. 72]

eene jonge losheid, en den vryen lach die over uwe onschuldige jaren zweeft. Waerom, blozend maegdeliefken, uwe blikken links en rechts geleid? Gy mint nog niet, neen! maer toch zeg my, wat ziet ge in de nevelachtige toekomst?

.... ‘Wat ik zie? De groene velden, de lispelende kleine vogelen die het gebladerte der boschkanten doen trillen; en liefst nog, de lentezon, die met hare ryke stralen de dertele goudvischkens in onzen vyver doet blinken, wanneer zy door de omlommerende roozelaren spiedt. Oh! dan zit ik daer zoo verheugd by dat koele water in het groene gras! Dit is al wat ik ken, al wat ik in de toekomst verwacht. Dit is myn leven!’

En nochtans! bloempje der velden, de vyver en zyn zoel water, de blinkende goudvisch en helaes! de heldere lentezon zullen voor u verdwynen; de herfstzon zal u, bloempjen in het gras, verzengen. De vyver zal zich verlaten gevoelen en u toeroepen: ‘O wat waert ge schoon! meisje, wen uw zoet gelaet met zynen glinsterenden blik in mynen spiegel zwom. Gy waert het schoonste myner boordversierende bloempjens. Gy deed myn water rimpelen en glimlachen. Nu is alles stil als de dood!’

Eens toch zal de vyver uit de stilte gewekt worden, eens zal hy herleven; dan, wanneer gy herleven zult in de maegdeliefkens die ge by den vyver zult wederbrengen.

Zoo gaen daer de eenvoudigste en de pragtigste stedebloemkens in die wemeling vermengd; deze spreken tot het hert, de andere enkel tot de oogen.

Zie er daer nogmaels éene, maer deze is zoo stil, zoo eenvoudig en donker van gewaed, dat zy byna aen de opmerkzaemheid ontsnapt.

Zy voegt zich sluipend tusschen de menigte als wilde zy gansch ongemerkt voorbygaen. Doch zy nadert, men zal haer des te beter onderscheiden.

Hoe dichter zy komt, hoe snediger van gelaetstrekken zy ons toeschynt. Zelfs ontwaert men elke harer wangen verhelderd door een roosachtig blosplekje, en dan, twee blauwe aen het hemelsch azuer ontstolen.

Die schuchterheid, die stille kleeding, zyn het niet de merkteekens der zedigheid? Wie weet wat fyne vrouwenvoet er onder dit wydvlottend hulsel schuilt? Voorwaer, freule, hoe meer van naby ik u zie, hoe schooner, hoe bevalliger gy wordt en, Hoe langer hoe liever! is uw naem.

Nog eenigen tyd duerde de wemeling by den uitgang der hoofdkerk voort. Stil aen verdwenen de lieftallige wezens, en eindelyk ontstond er op het voorplein eene droevige ylte, waer de wind met het stof begon te spelen. Doch wacht! Nog een enkel wezen vevlaet den tempel, dryft stil en eenzaem over het plein: het is nogmaels een jong meisje in somber gewaed gehuld. In haer minzaem gelaet zweeft de zwaermoedigheid der eenzame zielen; een enkele glimlach die zy onwetens ter zyde werpt, getuigt van droefheid des geestes.

En echter, is zy nog zoo jong! onlangs speelde zy nog, den kinderblos op de wangen, met hare jeugdige gezellinen! Ach! toen nog, leefde hare moeder! - En nu? Zy is alleen! alleen op de wyde wereld.

Verlaten Heidebloemken op de uitgestrekte vlakte!... Pluk dit bloemken, jongeling, gy die in den huishoudelyken staet uwe levensrust zoekt; versier er uwe woonst mede, gy zult er eene gedurige erkentelykheid in vinden, want gy alleen zult den balsem der vertroostende woorden in haer hert hebben doen vloeijen!

En de bloempjens, die wy hier zinnebeeldig hebben beschouwd, gaen wy welhaest wezentlyk zien ontluiken; en daerom herhael ik nog eens: Welkom eerste zomersche zouneschyn! Welkom eerste groen, die er my deed aen denken!

J. Houtewoon.