De Vlaamsche School. Jaargang 2

Ik wil nog eenmael zingen!

Ja, ik wil nog eenmael zingen,
Doch van land, noch kunst, noch eer;
'k Kan myn zanglust niet bedwingen,
Al zingt nu geen vogel meer.
't Zoet gevoel dat my doet gloeijen,
Wil in zachte tonnen vloeijen:
Vriendschap biede ik hulde thans.
Welke dichters roem verlangen,
Zy de schoonste myner zangen
Mynen goeden vriende Frans!

Velen zyn myn vrienden, velen.....
Doch zoo menig slechts in schyn,
Wen ook andren, hoe zy 't helen,
Uit belang myn vrienden zyn.
Weinig, weinig zyn de goeden
Die in 't herte een warmte voeden
Rein en mild als zonneglans.....
En geen man mag zich beroemen
Eedler vriend te kunnen noemen
Dan myn weerden makker Frans!

Zyn geen schatten hem geschonken,
't Faelt hem niet aen kunde en geest;
Doch hoevelen daermêe pronken,
Lapper, blyft hy by zyn leest.
Weelde moge in koetsen ryden,
Armoê moog die pracht benyden,
Dwaes is de eeuwge menschendans!
Nyd kan ons geluk niet deeren:
Wat toch zou men meer begeeren
Dan een herte als van myn Frans?

Geen geheimen heeft dat herte
Of ik deel die, zuer en zoet,
Even als ik vreugd en smerte
Overgiet in zyn gemoed.
Wy zyn jong, en mogen blaken
Voor den beker der vermaken: -
Ons om 't hoofd een liefdekrans!
Liefde is 't eenig doel des levens;
Heil wie mint, en heil wie tevens
Een gezel heeft als myn Frans!

Want ook liefde kan bedriegen,
Huichlen zy die men bemint.....
Doch haer zoetste lach moog liegen,
En haer eed vervliege als wind, -
Vriendschap toch duldt geen mistrouwen;
Wys is 't dus zyn heil te bouwen
Op het vast gemoed eens mans
Die zou sterven voor uw leven,
Zoo als ik myn bloed zou geven
Voor myn houwen trouwen Frans!

Rond een doodsbed zag ik magen.
Meer dan vrienden, weenend staen;
Nog was 't lyk niet weggedragen
Of 't herdenken was gedaen!
Zulk een lot mag ik niet vreezen;
Ook met hem kan 't zoo niet wezen:
Nimmer scheidt de dood ons gansch.
Doet my God de laetste blyven,
't Zy om op zyn graf te schryven:
‘Mynen goeden vriende Frans!’

J. de Geyter.

Antwerpen, october 1856.