De Vlaamsche School. Jaargang 2

Moedeloosheid.
(Hiklepiadisch bewerkt.)

Somtyds moede geleefd, weenend en troosteloos,
Zie ik somber terug verre 't verleden in.

Niets dan tranen ontwaer ik,

Tranen vaek te vergeefs geschreid.

Hope, liegende ster! grimmig aenschouw ik u.
'k Noem u slechts in myn haet! Haten is geen bedrog.

'k Ben zoo bitter bedrogen;

Thans bedriegt gy my vast niet meer!

Jong zyn, vurig bemind, bloeijend en bly het leven
Smaken, zalige droom! minnen en hopeloos

Minnen, yslyke waerheid,

Zuchtend moet ik het zeggen thans!

Heeft er iemand geluk? Ydel als rook, is 't weg.
Snellyk sleept ons de tyd immer door vreugd en smert.

Heil is enkel begoochling,

Smert alleenlyk is waer, ja, smert!

Hier stort liefde in 't geheim grievende klachten uit;

Want de mond eens zoo zoet-driftig gezoend, is koud;

't Flikkrend oog is gesloten;

Bleekgrauw ligt daer de schoone maegd.....

Ginder draegt men een lyk treurig en stom door 't veld.

Vol van hope gezaeid, staet er het rypend groen;

Maer de hand die het strooide,

Ligt versteven en maeit het niet!

Zwaeit de dood niet zyn zeis boven ons hoofd in 't rond?

Brengt niet iedere dag dichter by 't nare graf?

Kom dan, lachende vreugde;

Toekomst, troost ons met valsche hoop!

Hope, God is zoo goed! God is zoo goed voor ons!

Wanhoop, God is zoo streng! Weenende kniel ik neêr,

Neen! ik wille nog hopen,

Ginder daegt de vergetelheid!

Jan Ferguut.

December 1855.