De Vlaamsche School. Jaargang 2
(1856)– [tijdschrift] Vlaamsche School, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 49]
| |
De eijerboer en de melkboerin.Vriend lezer, zie my hier nog eens ten uwen gelieve. Ik weet het, gy hebt my lief, omdat ik u van tyd tot tyd het een of ander verhael voordisch; maer ik toch ook bemin u, omdat gy naer myne vertellingen, - ten minste durf ik zulks veronderstellen, - gewillig luistert. Zie my dus, zoo als ik het daer even zegde, nogmaels hier ten uwen gelieve. Doch ditmael bevind ik my in zer moeijeelyken, zeer netelachtigen toestand. Gy weet het, ik ben noch oudheidskundige noch geschiedschryver; ik ken weinig of niets van oude zerken of lang verloren en eenmael weêrgevonden op-, gedenk- jaer- en grafschriften, en voor wat de geschiedenis betreft, daer ken ik niets van, hoegenaemd niets, ten zy die myns vaderlands, en dit is my genoeg: om al de rest bekreun ik my even veel als de keizer van China om de waesche boeren, waervan hy wellicht nooit heeft hooren spreken. En nogthans heeft de redaktieraed der Vlaemsche School, in zyne wysheid, my de hoogstvereerende doch allernetelachtigste taek opgedragen, de geschiedenis van de Antwerpsche Eijerboer en Melkboerin te schryven. Dat ik door dien keus my niet weinig gevleid gevoelde, hoef ik u niet te zeggen: ik ging geschiedschryver en oudheidskundige worden! By die gedachte voelde ik my van genoegen het bloed sneller door de aderen vlieten, myn hert in de borst zwellen en byna hoorbaer slaen. Ik spoedde my huiswaerts en zette my dadelyk voór de schryftafel, nam pen en papier, bedacht my een oogenblik, en schreef: ‘De oorsprong van den boer der Eijermerkt is zoo oud en met zooveel duisterheid omgeven, dat hy zich verliest in den nacht der tyden......’ Ik legde de pen neder, wreef my vergenoegd de handen, en terwyl een zalige lach my om de lippen zweefde, fluisterde ik halfluid: - Zie daer een volzin die myn naem tot het verste nageslacht zal doen overgaen! Doch, helaes! helaes! de mensch mikt, en God beschikt! Ik dacht zoo goed te beginnen, en op eens zag ik klaer als de zon dat ik my bedroog; want by nadere overweging, moest ik eindigen met te bekennen dat de oorsprong van Teun Koekeloer in verre na zoo oud niet is als ik het wilde te verstaen geven. - Maer dit beeld kan wel een ander hebben vervangen, dat vroeger op dezelfde plaets stond, - dacht ik; - ja, ja, zoo moet het iets zyn. En zonder verwyl begaf ik my by een myner vrienden, een jeugdigen oudheidskundige, die zeven of acht nieuwerwetsche talen spreekt, latyn en grieksch leest en verstaet, en daerenboven de geschiedenis van Antwerpen op zyn duimken kent. Hy bevond zich juist te huis; ik stak hem fier en met opgeheven hoofd de hand toe, en vroeg hem: - Julius Caesar, - zoo heet myn vriend, de jeugdige oudheidskundige, volgens zyn eigen zeggen; - Julius Caesar, kent gy Teun Koekeloer? - Hoe! - antwoordde hy my, - zou ik Teun niet kennen? Wie Antwerpenaer kent den boer van de Eijermerkt niet? Wel, dat zou eene schande zyn! - Teun moet oud zyn? - hernam ik, - de oudste burger van de stad, niet waer? - My dunkt, gy stelt nog al veel belang in Teun Koekeloer? - zegde myn vriend, my eenigzins verwonderd beschouwende. - Ja, Julius Caesar, - antwoordde ik met nog meer fierheid het hoofd verheffende; - ja, goede vriend; ik ben Antwerpenaer en trotsch op dien naem, en dus ook trotsch op al wat myne moederstad betreft, en te meer: ik ben gelast de geschiedenis te schryven van onze Eijerboer en Melkboerin, en dus... Myn vriend, de jeugdige oudheidskundige, schoot eensklaps in eenen overluiden schaterlach. Dit bracht my een weinig van myn stuk; doch toen hy had uitgelachen, vroeg ik hem naer de reden zyner vrolykheid, en hy antwoordde my: - Gy zyt gelast de geschiedenis te schryven van.... ha! ha! ha! Kom, dat is nu toch te sterk! Gy weet nog niet wanneer, hoe of waerom Teun en zyne Lyn op de Eijer- en Melkmerkt zyn gezet en ge wilt... dat is te sterk, zeg ik. Ge zoekt geschiedschryver en oudheidskundige te worden, en ge weet nog niet eens dat de oudste burger van Antwerpen de reus Druon Antigoon | |
[pagina 50]
| |
is. Neen, jongen, houd daer uwe handen maer heel stillekens af, en ge zult goed doen, dat verzeker ik u. Zoo haest myn vriend goed had uitgesproken, zegde ik hem koel weg dat het juist daerom was dat ik mynen toevlucht tot hem nam, opdat hy my zou behulpzaem zyn in den bangen nood waerin ik my bevond. - Ha! dat is wat anders! - viel Julius Caesar op eens uit; - en waerom hebt gy my dit niet eerder gezegd? - Wel, vriendlief, omdat gy er my den tyd niet toe liet; dat is, my dunkt, heel eenvoudig. - Hemel! - hernam hy, - vraeg my maer al wat ge wilt, en ik zal zeggen wat ik weet. - In wat jaer werd Teun Koekeloer op de pomp van de Eijermerkt geplaetst? - In 1667. - Door wie? - Waerschynlyk door de geburen. - Waerom? - Wel heel eenvoudig om een beeld op de pomp te hebben, en daer de pomp op de Eijermerkt staet, wisten zy niets beters te kiezen dan een eijerboer. - Denkt gy niet, vroeg ik, dat deze boer het beeld van eenen anderen eijerboer heeft vervangen? - Dat kan niet zyn, antwoordde de jeugdige oudheidskundige droog weg en als zeker van zyn gezegde. - Maer, - merkte ik aen, - Sus de Beer en Piet Beukelaer die, zoo als ge weet, twee goede, ronde, rechtzinnige antwerpsche burgers zyn, die de geschiedenis van alle de gebouwen, sedert eene halve eeuw binnen de stad opgericht, op hun duimken kennen, en weten hoeveel huizen met houten gevels er nog in 1825 te zien waren, zyn nochtans van gevoelen dat Teun Koekeloer slechts de opvolger is van eenen anderen eijerboer, die vroeger jaren lang op dezelfde pomp... - Ta! ta! ta! - viel Julius Caesar my op eens in de rede; - Sus de Beer en Piet Beukelaer zyn twee voddemannen, twee babbelaren, die niet weten wat zy vertellen. - En waerom niet? - vroeg ik. - Omdat vroeger de Eijermerkt de Veemerkt was, en het dus hoogst onwaerschynlyk is dat Teun een voorganger heeft gehad die eijers verkocht. Zoo ge nog spraekt van eenen boer met eenen os, koe of kalf, dat zou wat anders te zeggen hebben; doch daervan ook is my niets bekend. Ik gaf Julius Caesar gelyk, en dacht my genoegzaem ingelicht om myn afscheid te kunnen nemen; doch nogmaels zag ik my bedrogen. - A propos! - sprak hy, - gy weet dat Teun edel is, niet waer? - Neen, - antwoordde ik verbaesd; - neen zeker niet, daer weet ik geen woord van. - Wel zeker, - hernam hy, - en nog veel edeler dan eenig welkdanig edelman. Zyn wapen bevindt zich onder zyne beeldtenis op de pomp; hy draegt: dry eijeren van zilver op een veld van goud. Daer de Paus en het koningryk Jerusalem alleen metael op metael mogen dragen, ziet gy wel dat Teun van buitengewoonen adel is. De man draegt ook metael op metael; doch van wie hy dit privilegie heeft verkregen, zou ik u niet kunnen zeggen. Nu dacht ik genoeg te weten betrekkelyk de geschiedenis van Teun Koekeloer, en ik nam afscheid van mynen vriend Julius Caesar. Te huis gekomen, zette ik myne samenspraek met den jeugdigen oudheidskundige op het papier. Voor allen Antwerpenaer zou zulks gewis volstaen, daer elkeen, van den gryzen ouderling tot den kleinsten straetjongen, den Eijerboer kent en bemint; doch voor hen die vreemd zyn aen de Scheldestad, denk ik het noodig er nog het volgende by te voegen: De beeldtenis van den eijerboer versiert eene van stadswykpompen, staende op de Eijermerkt; het is een fraei steenen beeld. Teun zit op eenen eijerkorf, terwyl hy eenen tweeden met dezelfde waer gevulden korf op de knieën houdt, en met de rechter hand de merktbezoekers een ei te koop biedt; in de rechtertessche zyns blauwen roks steekt een holleblok, waervan de helft zichtbaer is. Dit beeld speelt te Antwerpen byna dezelfde rol als de befaemde Pasquino te Rome. Teun Koekeloer laet niet eene omstandigheid, geen feest, geene plecht, geen jubilé, geene intrede van vorst of bisschop voorbygaen, zonder het woord te voeren in name des volks; hy deelt in de vreugd en in het lyden van het volk; spreekt steeds in dicht en op rym - het volk wil hebben, dat het meesttyds de beste der antwerpsche dichters zyn die door den mond van Teun spreken - en toont zich daerby niet dan al te dikwyls een scherpe doch altoos geestige vitter. Teun wordt door de Antwerpenaren bemind, en telkens dat hy spreekt, om het even in welke omstandigheid, komt arm en ryk, klein en groot toegestroomd om naer zyne woorden te luisteren. Wat hy in vroegere dagen zoo al vertelde, weet ik niet; doch uit zyne gezegden der latere tyden zal het niet moeijelyk zyn den man te leeren kennen. Ziehier de uitdrukking zyner hoop op de toekomst, by het vertrek der Franschen uit ons vaderland. Op 19 february 1814, sprak Teun: Ach! wat heb ik druk en smert
Hier gezien en g'hoord ter merkt!
Ik hoorde anders niets dan klagen;
Nu verwacht ik goede dagen.
Dat er de man toen deerlyk moest uitzien, zal uit de volgende klacht, die onder zyne beeldtenis was opgehangen, genoegzaem blyken, en dat hy goed vaderlander | |
[pagina 51]
| |
was en het met de Franschen niet zeer hoog op had, zegt maer al te duidelyk de omstandigheid dat hy toen in meer dan twintig jaer den mond niet had geopend. Klacht van den boer.
Geburen van de merkt, de vrede is nu geboren;
Al meer dan twintig jaer had ik myn spraek verloren:
Nu word ik in myn borst een sprekend drift gewaer;
Voor eerst, ik aen U all' myn smerten openbaer.
Ziet my van 't hoofd af aen, myn hoed die is versleten,
Myn fuyk is van de mot ten deele opgeëten,
De schoenen van myn voet zyn slecht en afgeteerd,
Want zy in twintig jaer niet meer en zyn gesmeerd;
De waggen van myn been hebben 't couleur verloren,
Myn baerd in vier mael zes en is niet meer geschoren,
Myn kleeren, met een woord, die zyn geheel vergaen,
Zelfs myne regte hand die is my afgeslaen.
'k Schey uyt: gansch de Eijermerkt komt al tot my geloopen,
Om voor myn oud katyf nieuw kleeren gaen te koopen,
Och! vrienden, uwe gift is voor my groote winst.
Geheel myn eijerkorf die is tot uwen dienst.
Het scheen nogthans dat de tael van Teun elkeen niet al te zeer beviel; want een politiebeambte, met name Lemineur, des morgends over de merkt gaende, bemerkte de klacht van den boer en deed ze dadelyk afscheuren. Des namiddags zat de geestige boer op zyne pomp met eene pyp in den mond, en onder zyne beeldtenis las men: Ik smoor op Lemineur. Om al het geestige van Teun's gezegde goed te begrypen, dient men te weten dat het woord smooren, in den mond eens Antwerpenaers, eene dubbele beteekenis heeft: men zegt hier in de volkstael, eene pyp smooren voor rooken, en op iemand smooren voor wrokken. Het volk gaf nogthans, niettegenstaende de daed van Lemineur, gehoor aen de klachten van den boer; want des anderendaegs, 20 april, was Teun gewasschen en van spinnewebben gezuiverd, zoo als blykt uit zyne eigene geestige woorden: Ik ben gewasschen in myn hoek,
En dit op het afgescheurd verzoek.
Teun was en blyft steeds 's volks lieveling; ook plantte men op 30 april daeraen volgende, zynde meiavond, eenen schoonen meiboom voór de pomp, en Teun kreeg eene luisterryke serenade, onder het geroep van: Leve de Boer! Den volgenden morgend gaf hy ook voor dit bewys van toegenegenheid aldus zyn genoegen te kennen: Komt hier, geburen, ziet den boom,
Ik zit onder eenen groenen troon,
Om dat den nieuwen Mey is daer,
Die maekt dat ieder spant de snaer.
Nooyt grooter vreugd is er te zien,
Hunne aenspraek in de meymaend doen
Aen hun geburen met fatsoen.
En op 2 mei toonde hy zich in de volgende woorden erkentelyk voor de hem bewezen eer; terwyl hy tevens niet vergat een woordje te reppen over de duerte der levensmiddelen die men beleefd had, en den afslag die daer op was gevolgd. Hoor hoe hy zich uitdrukte: Vreugdeklanken, trompetblazen,
Hier by boer en wyven razen,
Zal aen Teun zyn eyers fyn
Doen verkoopen met 't dozyn.
Den afslag is in de waeren,
'k Wil my met al de ander schaeren,
En verkoopen met den hoop;
Myn eyers zyn zeer goede koop.
Op 5 mei trokken de bondgenooten Antwerpen binnen, en Teun moest zich alweêr laten hooren; zelfs waegde hy het toen, er een woordje in de engelsche tael by te voegen. Ik heb nasporingen gedaen om te weet te krygen hoe hy die tael was machtig geworden; doch niemand heeft my zulks kunnen zeggen. Daer zyne woorden niet al te goed met de regels der grammatica overeenstemmen, heb ik reden te gelooven dat het van de eene of andere antwerpsche pekbroek is, die vier-en-twintig uren in eene engelsche haven heeft doorgebracht. Ziehier hoe hy nogmaels zyne vreugd te kennen gaf:
zYt aLLe WILLekoM geaLLIeerDen.
J bID theY aLL WeLLeCoMe.
Nu Teun den Boer
Zit op zyn loer,
Zal groot en kleyn
Eens vrolyk zyn.
Want ik en Leyn,
Zullen in het fyn,
Het vuyl rafuys
Dienen tot kruys.
Doch op 27 juny daeraen volgende, ter gelegenheid der St-Jans kermis, zynde de eerste na het vertrek der Franschen, dan eerst was hy echt te vreden en hield hy volop feest. En zulks zal toch wellicht niemand verwonderen, denk ik; want men weet dat men onder het vreemd beheer geene kermisfeesten mocht vieren, en Teun hield natuerlyk, zoo als al zyne landgenooten, veel van zulke feesten. Teun nam deze gelegenheid weêr al te baet om over den afslag der waren te spreken, terwyl hy tevens | |
[pagina 52]
| |
liet hooren wat voordeel er zou voortspruiten uit de vrye vaert. Hy sprak: Zie hoe de tyd veranderd is,
't Is heden dobbel kerremis;
De rys-pap hangt aen mynen baerd,
Ik heb ook geenen kost gespaerd.
De koffi, suyker en den rys,
Zyn reeds gedaeld op leeg'ren prys:
Als dit den burger vreugden baert,
Wat zal dan doen de vrye vaert?
Des namiddags werd er eene tafel op de merkt geplaetst, waerrond al de geburenkinderen zich schaerden en er onthaeld werden op rystpap, de voornaemste antwerpsche kermisschotel; men kent het antwerpsche spreekwoord: geene rystpap, geene kermis. Teun had zich by die gelegenheid zoo mild getoond dat niet alleen de geburen-kinderen zich aen de rystpap mochten te goed doen, maer men ook in staet was de omstaende kinderen en armen er van mede te deelen. Al wederom gaf hy zyne vreugd te kennen: Den eyerenboer in vreugden leeft
En ryspap aen de kinders geeft;
Het is op zyne kermis-feest,
Dat hy blymoedig is van geest.
Zoo ik u al wilde mededeelen wat Teun Koekeloer in zyn leven zoo al vertelde, dan kreeg ik er nooit mede gedaen; daerom zal ik u nog iets mededeelen van Teun, iets dat hem byna achter de grendels bracht. Elkeen weet dat het bronzen Rubensbeeld, dat in 1840 te Antwerpen zou worden opgericht, niet in tyds veerdig was en men besloten had dit tydelyk door een pleisteren te vervangen. Toen men dit beeld op het daertoe bestemde voetstuk wilde hyschen, brak er eene touw, en het beeld viel aen stukken. Den volgenden morgend, 13 oogst, schertste Teun aldus: Burgers van Parys en Londen,
't Beeld van Rubens ligt in gruis,
En de feesten zyn geschonden,
En daer loopen razend honden:
Blyft gerust maer liever t'huis.
Wat wilde Teun toch zeggen met dit: En daer loopen razend honden? Was het omdat men toen in de hondsdagen, in het heetste van den zomer was, zoo als myn vriend, de jeugdige oudheidskundige, het uitlegt? Of wel zinspeelde Teun op de ontevredenheid die dit voorval verwekte by de feestinrichters? Misschien bedoelde de geestige beknibbelaer beide. Wat er van zy of niet, zeker is het, dat de politie ten allen tyde een wakend oog op Teun Koekeloer heeft gehouden; want tegen elf ure kwam er een andere Lemineur over de merkt, bemerkte eenen hoop volk rond de pomp, stapte er dadelyk heen, las de woorden van Teun, dacht er eene misdaed van hoog verraed in te zien, en haestte zich het schrift af te scheuren. Het gelach der omstanders deed den politiebeambte zich verwyderen, en wellicht heeft Teun het alleen daeraen te danken dat de kommissaris niet verzocht hem te volgen naer den amigoGa naar voetnoot1. Dat men echter niet denke dat Teun Koekeloer de kunst van den vorst der vlaemsche schilderschool niet wist te waerderen; want dan zou men er deerlyk nevens slaen. Neen, Teun is Antwerpenaer, en als by elken inboorling der kunststad, klopt ook by hem het hert - ofschoon het slechts een steenen zy - vurig voor de kunst. Tydens de feestdagen had hy zyne pomp luisterryk versierd en met jaerschriften en gedichten behangen. Onder anderen had hy er een opgehangen, wellicht om Rubens te vleijen - ofschoon hy daervan niet houdt - of wel om de politie zyne beknibbeling van den 13e te doen vergeten. Hadde hy echter geweten dat die vleijery hem aen eene nieuwe onaengenaemheid zou hebben blootgesteld, zeker zou hy er zich voor hebben gewacht. Zie hier hoe hy Rubens bewierookte: Is de reus 'nen grooten man,
Rubens is 'nen andren Jan,
Waer de reus niet aen en kan!
Nu moet ge weten dat telkens de antwerpsche ommegang uitrydt, deze aen onzen Teun de eer doet hem voorby te gaen, en de reus, de oudste burger der stad, steeds voór hem eenige oogenblikken blyft stilstaen, en hem het hoofd toekeert om hem te groeten. Dat Teun deze gelegenheid nimmer laet voorbygaen, zonder hem welkom te heeten en geluk te wenschen, hoef ik niet te zeggen: de man laet geene gelegenheid, waer het hem gegeven zy het woord te voeren, ontsnappen. Doch thans moest hy zyne misdaed deerlyk boeten. Men had den reus overgebracht wat de boer over hem had gezegd, namelyk dat Rubens grooter was dan hy. Druon Antigoon was hierover ontevreden, reed voorby Teun Koekeloer, maer geweerdigde zich niet voór hem stil te houden of hem te groeten. Dat Teun het met de Franschen nooit zeer hoog heeft op gehad, heb ik u reeds gezegd; zie er hier nog een staeltje van. Toen HH. KK. en K. HH. de Hertog en Hertogin van Braband, na hun huwelyk, hunne luisterryke intrede te Antwerpen deden, zegde Teun onder anderen: O hertog ende hertoginne,
Hoe ik my ook verzinne,
Om u te eeren met fatsoen,
Kan ik voorwaer niets beter doen,
| |
[pagina 53]
| |
Dan u met eenen der geburen
Een mandeken met eijers sturen.
Geloof my op myn eerlyk woord,
Het zyn er van de beste soort.
Ik zal u inderdaed niet foppen,
Ge moogt ze vry in spys doen kloppen,
En Jan de Kok kan met gemak
Er meê bereiden een gebak,
Dat aen uw disch mag figureren,
Om honderd man meê te trakteren.
Een eijerkoeksken, zoo men weet,
Is toch een allerfynste beet.
't Is beter dan die lange frazen
Die men u altyd toe komt razen;
Want groote woorden en fransche zaeg
En vullen toch geen vlaemsche maeg!
Vroeger was Teun grondeigenaer en bezat hy steeds voor eenige dagen betrok, wanneer er zich eene groote plecht voorbereidde. Dit huis werd boven op de pomp geplaetst, en Teun was voor niemand te zien of te spreken. Volgens de omstandigheid las men op zyne wooning: ‘De boer is op reis om den koning of den bisschop te gemoet te gaen. - Teun is uit om zich in het nieuw te laten steken. - Wie kommissiën heeft voor Teun, ga naest de deur, want hy is naer den yzeren weg,’ of iets anders. Of hy dit huis nog bezit, weet ik niet; doch sedert jaren is het niet meer te voorschyn gekomen. Wellicht heeft de duerte der levensmiddelen, tydens de laetste jaren, hem gedwongen zyne wooning te verkoopen. En thans een woord over Lyn de Melkboerin, de vrouw van Teun Koekeloer. Op eene andere van stadswykpompen, die zich te midden der Melkmerkt bevindt, staet een bronzen beeldeken, eene melkboerin voorstellende. Zy draegt eenen melkstoop op het hoofd, dien zy met de rechterhand vast houdt, terwyl zy de linker op de heup laet rusten. Het volgende jaerschrift dat er op te lezen staet, doet zien dat zy in 1766 op de pomp werd geplaetst.
Lang LeVe bLY Van zIn,
ons LYn De MeLkboerIn.
Haer oorsprong is, even als die des Boers, toe te schryven aen de plaets waer zy werd opgericht, namelyk, dat in vroegere tyden de melkboerinnen de gewoonte hadden, niet, zoo als thans, hunne waer aen de huizen rond te dragen, maer op de merkt, die daerom ook den naem van Melkmerkt draegt, te komen uitmeten. Op groote feestdagen of plechtigheden, met kermis- of nieuwjaersdag, wordt Lyn, zoo als Teun zyne vrouw noemt, door de buren gekleed; dan ziet men van het bronzen beeldeken slechts het aengezicht; want op zulke dagen draegt Lyn een stroohoed op het hoofd, en om de lenden een prettige rok, jak, halsdoek, voorschoot en wat dies meer, even als eene hupsche boerin. Even als haer man, voert zy het woord hoog by zulke omstandigheden; doch zy is min geestig en meer snapster, geweldig praetziek; ook heeft zy niet weinig van Teun te lyden, die haer om haer wyvengesnap hevig beknibbelt en op de kneukels klopt. Wel antwoordt zy haren man; wel zou zy willen laten zien dat zy de broek draegt; doch Teun heeft altoos een geestig woord gereed om haer den mond te stoppen. Teun Koekeloer is een fyne vitter, terwyl Lyn, zyne vrouw, slechts eene klapzieke babbelkous is: haer gepraet heeft veel weg van wat de Franschen commérage heeten, terwyl deze Teun den naem zouden geven van jovial et spirituel compère. Dit is nu niet de geschiedenis, maer toch iets over den Eijerboer en de Melkboerin. Wel is waer dat ik beloofd had hunne geschiedenis te schryven; doch gy zult my zulks vergeven, daer ik u vooraf heb gezegd, dat ik noch geschiedschryver, noch oudheidskundige ben. Misschien zal myn vriend Julius Caesar, de jeugdige oudheidskundige, die zeven of acht nieuwerwetsche talen spreekt, latyn en grieksch leest en verstaet, en daerenboven de geschiedenis van Antwerpen op zyn duimken kent, deze leemte vroeg of laet wel eens aenvullen. Nu hoef ik u nog te zeggen waerom ik my en u zoo lang met den Eijerboer en de Melkboerin heb bezig gehouden. Het is niet omdat Teun edel is en grondeigenaer is geweest; maer wel omdat Teun en Lyn de echte weêrspiegeling zyn van het karakter des Antwerpenaers. Teun is goede jongen in de ziel; doch hy bemoeit zich met alles wat rond hem geschiedt en laet er geerne vry en vrank zyn gedacht over hooren: hy paert het ernstige aen het geestige. Lyn wil, misschien uit navolgingsgeest, het voorbeeld haers mans volgen, is nieuwsgierig en praetziek zoo als alle vrouwen; doch daer zy in verre na zoo veel niet weet als haer man, is zy slechts eene snapster en babbelkous, die byzonder in haren schik is wanneer het een of ander grootje den ouderdom van honderd jaer bereikt; maer in alle andere omstandigheden naer de waerheid slaet even als de blinden naer het ei. Dat Teun en Lyn nog lange jaren het woord voeren; want zoohaest zy zullen ophouden te spreken, zal de vlaemsche volksgeest door vreemde zeden en gewoonten zyn verdrongen geworden; dan zal men met recht mogen zeggen: het voorheen zoo vlaemsch Antwerpen begint zich te verfranschen. God verhoede zulks! Laet ons hopen dat wy dit tydstip nimmer zullen beleven. Laet ons Teun Koekeloer op nieuw grondeigenaer maken, en vieren wy binnen elf jaer, met al de plecht die het groote glorieryke voorval vereischt, zyn twee-eeuwen-feest. Maekt u gereed, dichters! maekt u gereed, vader- | |
[pagina 54]
| |
landsche barden! stemt uwe gouden luit en tokkelt de snaren zoo luid, dat niet alleen uwe zangen weêrklank vinden in de vyf werelddeelen, maer ook het nageslacht er van gewage. Zingt, zoo ik u bidden mag, zingt! want het geldt de eer en den roem van Teun Koekeloer! Johan Van Rotterdam. |