|
| |
De arme oude grootvader.
I.
Daer zit geheel het klein gezin,
Verlicht door 't flikkren van den haerd,
Rondom de teil met gortenbry,
Die op de tafel rookt, geschaerd.
Stom kykt de man voor zich; 't gelaet
Der vrouw staet knorrig en verstoord;
De grootvaêr kreunt en schuddebolt,
En zelfs de kleine waegt geen woord.
Alleen de houten lepels gaen,
In ieders hand, snel op en neêr,
Nu aen de teil, dan aen den mond,
En van den mond ter teile weêr.
Doch, by den ouden gryze wil
Het eten niet meer zoo gezwind:
Vast in de tachtig is hy reeds,
En doof, och arme! en hallef blind.
Fel siddert hem de stramme hand;
En, telkens dat ze van de bry
Komt scheppen, zie! hoe de oog der vrouw
Haer donker nablikt van ter zy!
Want, telkens dat die stramme hand
Hem met een slok ten monde vaert,
Lekt daer al iets van op den disch,
En langs zyn gryzen stoppelbaerd.
En, met de vuisten in de zy,
Springt plots de vrouwe recht: ‘Byloo!’
Roept ze uit, ‘die oude is als een kind!
Neen, nooit morste onze kleine zoo!
Myn ammelaken, dag voor dag,
Beklast hy, dat het roept om wraek!
Maer, 'k zweer het, 't is de leste mael
Dat ik me daer kwâ bloed in maek!’
| |
II.
En weder is het klein gezin
Voor 't avondmael ten disch vergaerd;
Maer de oude zit niet langer by;
Zyn plaets is 't hoeksken van den haerd.
| |
| |
De vrouwe deed heur woord gestand;
Hy moest van tafel weg; en zie!
Daer zit hy thans in de asch gekromd,
Eene aerden papteil op de knie!
Droef staert hy, met zyn halfblinde oog,
Naer 't leêge plekjen aen den disch,
Waer hy als kind en vader zat,
En dat zyn plekje niet meer is.
En, wat hy zwelgt, het eten kropt
By elken slok hem meer en meer;
En langs zyn dorre wangen rolt
Een traen in elken lepel neêr.
Steeds fel en feller beeft zyn hand
En klapt zyn tandelooze mond;
En van zyn knien glipt onverwachts
De teil verbryzeld op den grond!
‘Wat!’ snauwt het helsche wyf hem toe,
‘Het was dan niet genoeg, dat we u
Van tafel banden naer dien hoek?
Myn huisgerief vernielt ge nu!
Maer, hoort ge, dwarsche knikkebol!
'k Zal zorgen dat de pap voortaen
U opgedischt worde in een trog,
Dien gy niet meer zult stukken slaen!’
| |
III.
En wederom is 't klein gezin
Voor 't avondmael ten disch vergaerd;
En, dieper nog in de asch gekromd,
Zit de oude weder by den haerd.
Weêr deed de vrouwe 't woord gestand,
Dat ze in heur boosheid sprak; want zie!
Geen brooze teil meer heeft hy, maer
Een houten schotel op de knie!
Thans ziet hy naer zyn plaets niet meer,
Maer hemelwaerts, als bad hy: ‘God!
Vergeef hun wat ze my misdoen,
En gun my 't einde van myn lot!’
En man en vrouw intusschen eet
Maer voort, met gragen slok op slok,
Terwyl hun zoon, naest grootvaêrs zy,
Te kerven zit aen een stuk blok.
Doch eindlik merkt de vrouw hem op:
‘Wat ligt ge daer en snippert hout?’
Zoo vraegt ze, ‘kom aen tafel, kind!
Kom spoedig, of de pap wordt koud!’
En 't knaepje, zonder op te zien:
‘Neen, moeder lief, ik heb geen tyd.’
- ‘Geen tyd? wel hoe! zoo spraekt ge nooit!
't Moet dan iet raers zyn, wat ge snydt?
- ‘O, niemedal! een trogsken slechts!
Iets, dat u wordt met pap gevuld,
Wanneer ge later oud en stram,
Lyk grootvâ nu is, wezen zult!’
En man en vrouw staen op dat woord
Verstomd. - Zy zien elkander aen,
Als had dit kind voor hunne ziel
Een schrikbaer licht plots op doen gaen.
En snikkend storten beiden thans,
Geknield, voor hunnen vader neêr,
En leiden, ieder met een hand,
Hem naer zyn plaets aen tafel weêr.
|
|
Auteursrechtvrij