De Vlaamsche School. Jaargang 1

Een vreemde heer in een hotel.
(Vervolg. Zie blz. 180.)

Zoo ging het nu alle dagen: de dry jufvrouwen met de zyden kleederen deden weinig anders dan piano spelen, zingen, romans lezen, zich opschikken en wandelen, terwyl hunne zuster, het klein gebulte meisken, van 's morgends tot 's avonds werkte en daerby nog tot schommelmeid diende van jufvrouwen Leontine, Emilie en Annette.

Eens, op eenen avond, toen Joken zich bezig hield met de tafel des vreemdelings, die nevens het venster in den armstoel zat, voor het avondmael gereed te maken, vroeg hy haer:

- Zeg my eens, goed kind, waerom werkt gy toch altoos van den morgend tot den avond, terwyl uwe zusters niets hoegenaemd verrichten?

- Werken, mynheer! - antwoordde het meisken, den vreemdeling eenigzins onthutst beziende, - waerom ik werke? Wel, dit verzet my; ten andere, wanneer men zich bezig houdt, gaet de tyd veel spoediger voorby dan wanneer men met de handen overeen zit.

- Maer uwe zusters...

- Ach! mynheer, ik vraeg excues... gy bedriegt u, - viel het meisken den reiziger eenigzins haestig in de reden; - Leontine, Emilie en Annette zitten niet ledig; zy doen den winkel en spreken met de menschen, en Leontine houdt daerby ook nog den boek.

- Maer gy gaet nooit uit, terwyl er geen dag voorby gaet of zy wandelen ergens heen; ook leest gy nooit romans of speelt geene piano...

- Zie, dit komt alleen hier uit voort, mynheer, dat my de muziek of de boeken niet bevallen. En wat het wandelen betreft, men heeft my te huis te groot noodig. Alleen des zondags morgends ga ik uit, om mis te hooren.

De vreemdeling vroeg alsnu niets verder meer; maer toch scheen het, dat de woorden des meisjes hem genoegzame stof tot denken gaven, want wederom zat hy met het hoofd op de borst te dubben, en toen hy een kwaertuers later zich uit den

[p. 189]

armstoel oprichtte, morde hy, terwyl hy in de kamer over en weder stapte:

- Dit Joken is een engel van een meisken!... Hare zusters zyn lichtzinnige modepoppen!... coquetten met gemeene manieren!... Foei!

Reeds veertien dagen had de passagier van den Prins Maurits in het Hôtel Rhinoceros doorgebracht, toen hy op eenen namiddag zyne kamer verliet en zich naer beneden begaf. In de keuken vond hy het klein meisken werkzaem.

- Is uw vader te huis? - vroeg hy haer.

- Ja, mynheer, - antwoordde het braef kind; - verlangt gy hem te spreken?

- Ja, roep hem eens, - zegde de reiziger.

Weg was het meisken, en eenen oogenblik later trad haer vader de keuken binnen. Zoodra de vreemdeling hem bemerkte, stapte hy op hem toe en zegde:

- Mynheer Christiaen Bronckhorst, overmorgen vertrek ik; doch alvorens wilde ik een groot feest, een middagmael geven aen den kapitein van den Prins Maurits en de vier heeren die met my de reis van Sumatra naer Antwerpen hebben gedaen. Zult gy voor alles op zyn best zorgen en op geene kosten zien?

De hôtelhouder knikte toestemmend, en op zyn uiterlyke was het zichtbaer dat hy den vreemdeling eenige inlichtingen ging vragen; doch deze liet hen hiertoe den tyd niet, want byna onmiddelyk voegde hy er by:

- Welnu, zorg dat alles tegen vyf uren gereed zy, en doe my het vermaek met uwe vrouw en dochters het feest by te woonen.

En zonder verder antwoord af te wachten, groette hy mynheer Christiaen Bronckhorst met eenen hoofdknik, en begaf zich langs de algemeene gelagkamer naer den winkel, waer hy nogmaels de dry in de zyde gekleede jufvrouwen bezig met lezen vond, en ofschoon deze, zoodra zy hem bemerkten, hunne boeken ter zyde legden, zich oprichtten en met een allerliefste lachje rond den mond zich de haren rond de vingers krulden, als wilden zy hem op hen opmerkzaem maken, toch deed hy alsof hy hen niet bemerkte, en stapte zonder te groeten de straet op.

- Wat gekke manieren heeft toch die heer! - zegde Leontine, de onderlip pruilend vooruitstekende.

- Hy denkt zeker dat hy van koningsbloed is, en wy slechts gemeene menschen zyn! - merkte Emilie aen, met een schamper lachje.

- Het is een gek! - zeî Annette. - Van toen hy hier aenkwam en ik hem, met zyne twee kleederzakken in de handen en zynen regenscherm en rotting onder den arm, een geslagen kwaert uers vóor de deur het uithangbord zag staen lezen, hield ik hem reeds voor gek, en toen hy binnen trad, verwonderde het my niet weinig hem te hooren vragen of wy hem konden logeren. Ik verwachtte my er aen, dat hy den weg naer het krankzinnigen huis zou hebben gevraegd!...

Jufvrouwen Leontine en Emilie vonden den kwinkslag van jufvrouw Annette zoo geestig dat zy het niet konden uithouden, zonder er luid op om te schaterlachen.

Des anderendaegs namiddags, omtrent vyf ure, stond de tafel gedekt op de kamer die den vreemden heer in het Hôtel Rhinoceros bewoonde. Buiten den feestgever, waren daer ook aenwezig de kapitein van den Prins Maurits en de vier passagiers, die met het zelfde schip van Sumatra naer Antwerpen waren gekomen en om zich aen de tafel te zetten wachtte men nog slechts de komst van mynheer en mevrouw Bronckhorst met hunne dochters. Onderwyl de aenwezige genoodigden zich bezig hielden den tyd te korten, met elkander eenige byzonderheden, tydens de overvaert voorgevallen, te herinneren, wandelde de feestgever rond de tafel, waervan hy den blik niet afwendde. Het scheen byna als of hy de borden die er zich op bevonden, telde en hertelde, en weldra bleek het, dat het wel zulke gewichtige zaek was, waermede hy zich bezig hield; want na dat hy nog eens het oog had over de tafel laten weiden, stapte hy eensklaps naer de deur, sloeg de hand aen de belkoord, waeraen hy dry of vier mael hevig rukte.

- Ting-ling-ting, ting-ling-ting-ting! - klonk het door de kamer, en de vreemde heer stapte daer op tot by de genoodigde gasten en mengde zich in hun gesprek.

Lang toefde het niet, of een dienstmeisje vertoonde zich aen de deur, met de woorden:

- Verlangt mynheer iets?

- Er staet een bord te weinig op de tafel, - antwoordde de reiziger.

Het dienstmeisje trad oogenblikkelyk verder de kamer in, nam een bord, servet, mes, lepel en vork van de kast die tegen den muer stond, plaetste het alles op de tafel, schoof nog eenen stoel by en verdween.

Eenige stonden later, traden mynheer en mevrouw Bronckhorst, gevolgd door hunne dry dochters, Leontine, Emilie en Annette, binnen. Na de gewoone wederzydsche buigingen en groeten, die de wellevendheid voor zulke gelegenheden voorschryft, waren afgelegd, zegde de feestgever luid en op eenigzins lossen toon:

- Komt, mynheer en jufvrouwen, laet ons thans maer aenzitten; wy mogen de spyzen niet laten wachten, zoo wy hen niet koud willen gebruiken.

De genoodigden haesteden zich eene plaets aen de tafel in te ruimen. Doch nauwelyks zaten allen neder, of de vreemde heer richtte zich eensklaps op, met de woorden:

- Zie, zie, er ontbreekt nog eene der genoodigden...

Alle de aenwezigen bezagen elkander met verwondering; want daer niemand hunner wist wie de genoodigden waren, konden zy nu ook niet raden wie de nog ontbrekende was. Weldra werd hun echter dit raedsel opgelost; want de vreemde heer, zich tot den hôtelhouder keerende, zegde hem:

- Mynheer Christiaen Bronckhorst, ik had u immers verzocht, my de eer te doen met uwe vrouw en dochters het feest te willen bywoonen.

- En het was my een waer genoegen, mynheer, - antwoordde de hôtelhouder, - uwe vereerende uitnoodiging te mogen aenveerden...

- Ja maer, ik had u met alle uwe dochters verzocht, en ik

[p. 190]

zie thans dat gy de jongste hebt achtergelaten! Dit is niet wel; want ik houd nog al veel van de jonge jufvrouw; zy schynt my een braef meisje te zyn.

- Dit is zy ook vast wel, mynheer; ik verzeker het u, - zegde mynheer Bronckhorst; - maer vergeef my, zoo zy zich hier niet bevindt; zy houdt niet veel van feesten.

- Ja, dit is heel wel; maer voor deze mael zal zy wel aen die gewoonte eene uitzondering willen maken, denk ik, al was het slechts om my te vergenoegen.

- Zoo gy zulks vergt, mynheer, dan zal zy weldra verschynen, ofschoon het anders moeijelyk is, daer zy in de keuken de handen vol heeft.

- Er zal haer daer wel iemand vervangen; doe haer maer aenstonds boven komen.

- Maer zy is niet gekleed...

- Kom, kom, gekleed of niet; wat maekt dat? Zie ik haer niet dagelyks met hare werkkleederen? Haer katoenen kleedje staet haer wonderwel! Ten andere gy kent het spreekwoord: het kleed maekt den monik niet.

Er viel niets meer te zeggen, daer de hôtelhouder wel zag dat de vreemdeling er op stond, dat Joken het feest zou bywoonen; ook verliet hy spoedig de kamer om aen dit verlangen te voldoen.

Weinige stonden later keerde hy terug, vergezeld van het meisken dat er uiterst verlegen uit zag. Die verlegenheid maekte haer echter des te belangwekkender; want niemand der aenwezigen, die allen op het rykst waren uitgedoscht, scheen het te bemerken dat haer tooisel slechts uit een eenvoudig katoenen kleedje, eene bobinnen muts en een zyden halsdoek bestond, en nauwlyks had haer lief zilverachtig stemmeken zich in eenige vriendelyke woorden laten hooren, of elk hunner vergat aenstonds dat het meisje mismaekt was. Ofschoon het nu niet heel natuerlyk zy zich een engel met een bultje en katoenen kleedje voor te stellen, toch noemden al de genoodigden haer in hun gemoed: een oprechte engel.

De vreemde heer verzocht haer dadelyk plaets te nemen naest zyne rechter zyde, en nu wachtte men niet langer meer met het opdienen der spyzen.

Niets byzonders deed zich voor tydens het feestmael; men at, dronk, lachte en klapte, zoo als het in dergelyke gevallen altoos toegaet. Wanneer men aen het nagerecht was, riep de feestgever een der tafelbedienden en fluisterde hem iets in het oor, waerop deze hem twee flesschem Champagnewyn bracht.

- Wy zullen eens eene fyne flesch pakken, - zegde hy terwyl hy de yzerdraden, rond het stopsel, van eene der flesschen, lossneed.

- Poef! - ging het eensklaps, en de kurk vloog vooruit en recht tegen het plafond, terwyl de schuimende wyn uit de flesch borrelde.

De reiziger richtte zich op en vulde dadelyk de roemers zyner gasten, waerna hy den voor zich staenden roomer vastgreep en in de hoogte hief.

- Mynheeren en jufvrouwen, - sprak hy; - ik wil u eene teug voorstellen, waerop gy gereedelyk zult willen klinken, hoop ik; want daervoor alleen is het, dat ik u op dit feest heb uitgenoodigd.

Alle de aenwezigen bezagen den reiziger, met de uiterste verwondering; doch deze scheen dit niet te bemerken, althans zonder oponthoud ging hy voort:

- Daer gy my echter niet goed kent, wil ik u eerst in korte woorden zeggen wie ik ben en wat ik deed. Ik heet Abel Grinzel, en ben geboortig van Hasselt, in Limburg. Over omtrent vyftien jaer verliet ik myne geboortestad en ging hier, te Antwerpen, naer de Oost-Indië scheep, met het inzicht aldaer fortuin te zoeken. Toen was ik twintig jaer oud; zoo dat ik thans op myn vyf-en-dertigste ben. De eerste vier jaer die ik in het Oosten doorbracht, was ik bestuerder van eene suiker- en koffyplantagie. Toen maekte ik kennis met den zoon van eenen ryken Amsterdammer, die genegen was eene plantagie aen te leggen, en daer ik reeds eene goede som had weten over te sparen en het my aen de noodige kennis niet faelde, stelde ik hem voor zulks te saêm te ondernemen. De Amsterdammer stemde gereedelyk in myn voorstel toe, en weldra kochten wy eene goede plek onbebouwd land en eenige zwarte slaven. Onze onderneming gelukte naer wensch, zoo dat zy ons beiden heeft ryk gemaekt. Tien jaer arbeidden wy met elkaêr, waerna wy onze bezittingen verkochten, onze slaven de vryheid schonken, en dan schoot er ons nog elk een rond sommeken, van zoo iet of wat op vyf honderd duizend gulden riekende, over. Beiden verlieten wy voor immer het gezegende oord dat ons had ryk gemaekt, en daer ik geene naeste betrekkingen heb, besloot ik, my in myn vaderland eene echtgenote te kiezen. Welnu, mynheeren, ik was zoo gelukkig, by myne aenkomst alhier, te vinden wat ik verlangde, en er ontbreekt my thans niets meer om volkomen gelukkig te zyn. Ik stel dus eenen teug in op de gezondheid myner bruid of liever op ons beider heil!

Alle de genoodigden, die zich by het vernemen der laetste woorden van den reiziger hadden opgericht, staken de gevulde roomers vooruit, om zyne teug te beantwoorden, toen de kapitein van den Prins Maurits al lachende zegde!

- Van herte geern, vriend Abel Grinzel, drink ik op uw huwelyksheil; doch ik had wel gewild, en ik geloof ook dat alle de aenwezigen in myn gedacht deelen, dat gy uwe aenstaende bruid op dit feest, ter harer eere ingericht, haddet genoodigd; zoo hadden wy met haer kunnen kennis maken en zien of uwe keus van goeden smaek getuigt. Nu het echter anders is.

- Gy bedriegt u, heer Samson Roelofs, - viel mynheer Abel Grinzel den kapiten van den Prins Maurits in de reden; - myne bruid bevindt zich in ons midden.

Nu bezagen allen nieuwsgierig den vreemdeling; doch zy op wier aengezicht het meeste nieuwsgierige verwondering stond te lezen, waren voorzeker de jonge jufvrouwen Leontine, Emilie en Annette. Reikhalzend staken zy de hoofden vooruit, en terwyl zy hunne roomers in de rechter hand hielden, streken zy zich met de linker het blonde hoofdhaer glad, en er verscheen gelyktydig een allervriendelykste lachje rond hunnen mond. Zeer gemakkelyk was het zichtbaer dat elke hunner dacht:

[p. 191]

- Wie onzer toch mag hy bedoelen?

Na een oogenblik van plechtige stilte, hernam de reiziger:

- Myne bruid is hier, myne heeren, en ik twyfel geenzins of zy zal u bevallen! - en daerop greep hy het klein mismaekt meisje, dat nevens hem stond, by de hand en stelde haer de vergadering voor als zyne toekomende echtgenoote. Met het hoofd over den schouder des meisjes gebogen, sprak hy: - Niet waer, lief kind, gy zult in myne keus toestemmen? Spreek: van uw antwoord hangt myn geluk of ongeluk af!

Mynheer en mevrouw Bronckhorst en hunne dry oudste dochters werden eensklaps als door den bliksem geslagen, en zetteden, zonder een woord te spreken, hunne roomers op de tafel, terwyl zy werktuigelyk achterover op hunne stoelen zakten. Het meisje met het katoenen kleedje had insgelyks haren roomer vóor zich op de tafel geschoven; doch roerloos en bleek als een marmeren beeld, bleef zy op hare plaets staen. Mynheer Abel Grinzel stond nog altoos met het hoofd over haren schouder gebogen, en fluisterend vroeg hy:

- Welnu, lief kind, spreek: wat is uw antwoord?

- Gy bedriegt u, mynheer, - stamelde het meisje met nedergeslagen oogen en eene hoogroode kleur op het aengezicht; - gy bedriegt u; ik kan in uw verlangen niet toestemmen.

- En waerom niet? - vroeg de reiziger, zoo zeer verwonderd door dit onverwachte antwoord dat hy eensklaps het voorhoofd in diepe rimpels saêm trok; - wat hebt gy er tegen?

- Vergeef my! maer het u zeggen kan ik niet... Gy hebt niet overwogen... Genoeg, mynheer, genoeg... het kan niet zyn.

En daerop verliet zy eensklaps, het aengezicht met de beide handen bedekkende, de kamer.

Oogenblikkelyk liep alles in den war; de roomers werden nedergezet, de stoelen achteruitgeschoven, en de aenwezigen bezagen elkander als of elk zynen buerman wilde vragen: - Kent gy dit geheim? - Doch niemand kon dit raedsel oplossen, en de eene verliet voor en de andere na de kamer, tot dat er ten langen leste slechts twee aenwezig bleven: mynheer Abel Grinzel en de vader der bruid. De reiziger hield het hoofd een weinig voorovergebogen in de rechterhand, terwyl de hôtelhouder tegen over hem stond, in eene houding die genoegzaen aenduidde dat hy zich daer niet voor zyn vermaek bevond, en liever zou hebben verkozen de andere uitgenoodigden te volgen, zoo zyne echtgenoote hem niet eenige woorden had in het oor gefluisterd, waerdoor hy, ofschoon tegen wil en dank, was gedwongen geworden eerstens eene kleine rekening met mynheer Abel Grinzel te vereffenen. Daerom ook, was hy de eerste om het woord te vatten.

- Hm! hm! Mag ik weten, mynheer? - begon hy; - kunt gy my zeggen?... hm! hm!... zoo het mogelyk ware my eenige verklaring.., hm! hm! hm!... eenige opheldering... hm!

- Eh! wat wilt gy! - vroeg de reiziger eensklaps het hoofd verheffende en den hôtelhouder strak in de oogen schouwende.

- Niets, mynheer, hoegenaemd niets? - antwoordde deze stotterend.

- Welnu, wat staet gy daer dan nog te doen? - hernam mynheer Abel Grinzel.

- Ik was gebleven, mynheer, - zegde thans de hôtelhouder met een weinig meer vastheid in de stem, - om u rekening te vragen over uw zonderling gedrag. Wat was uwe bedoeling met myne dochter?

- Die was zuiver en rechtzinnig, mynheer, dit verzeker ik u, - antwoordde de passagier van den Prins Maurits, terwyl een eenigzins droeve zweem zich rond zynen mond vertoonde; - ook had ik my aen eenen gansch anderen uitslag verwacht.

Mynheer Christiaen Bronckhorst stak den reiziger de hand toe, en op beleefderen toon zegde hy:

- Vergeef my, mynheer, ik had... hm! hm!... dat is te zeggen, ik was het niet... hm!... maer myne vrouw dacht dat uw inzicht was geweest met ons te spotten. Nu ik echter van het tegenovergestelde ben overtuigd, ben ik voldaen. Het meisken is de schuld van alles! Wees verzekerd dat ik haer daervoor duchtig zal onder de hand nemen.

Daerop liet hy de hand des reizigers los, en begaf zich haestig naer de deur. Toen hy reeds de kruk vast had, om die te openen, riep mynheer Grinzel hem achterna: - Neen, mynheer Bronckhorst, doe het niet. Ik bid u, zeg haer geen woord hier omtrent, maer zoo gy haer kunt overhalen, om my hier te komen spreken... Ja, ja, beproef zulks, zoo ik u bidden mag.

- Komen zal zy, mynheer, dit verzeker ik u, - antwoordde de hôtelhouder, terwyl hy de deur opentrok.

- Alleen, hoort gy, mynheer Bronckhorst, - riep de vreemde heer; - ik wil haer gansch alleen spreken.

De hôtelhouder knikte daerop toestemmend, tusschen de half gesloten deur, waerna hy die gansch toesloot en verdween.

Mynheer Grinzel begon nu met groote stappen, binnen 's monds prevelend en van tyd tot tyd ontevreden met het hoofd schuddend, de kamer op en neder te wandelen. Wanneer hy zulks eenige malen had verricht, liet hy zich in eenen armstoel nederzakken, en welhaest zat hy, met het hoofd op de borst geheld, in gepeinzen weggezonken.

Wat er middelerwyl beneden, tusschen Joken en haren vader, omging, zou niemand kunnen zeggen; nogthans moest hunne onderhandeling niet zeer aengenaem zyn geweest; want toen het meisken, eene halve uer later, de kamer binnen trad, was het genoegzaem zichtbaer aen de roode randen die hare oogen omgaven, dat zy had geweend. Zy bleef te midden der kamer staen, en den blik op den vreemdeling gericht houdende, vroeg zy:

- Hier ben ik, mynheer; gy verlangdet my te spreken, geloof ik?

De reiziger, als of die stem eene geheime macht op hem uitoefende, sprong eensklaps recht, en dry of vier stappen vooruit doende, antwoordde met trillende stem, terwyl hy de beide handen tot haer uitstak:

[p. 192]

- Joken, lief kind, kom naderby, zoo ik u bidden mag. Zeg, waerom toch hebt gy myn voorstel van de hand gewezen?

- Waeraen heb ik het verdiend, mynheer, - vroeg het meisje op hare beurt, terwyl haer de tranen in de oogen stonden, - waeraen heb ik het verdiend, dat gy met my den spot wilt dryven? Ben ik niet reeds ongelukkig genoeg, dan dat gy my nog in de tegenwoordigheid van andere persoonen myn ongeluk moest doen gevoelen?

- Hoe! denkt gy dan dat myn voorstel niet rechtzinnig was? - zegde de vreemdeling verwonderd.

- Och! mynheer, - antwoordde het meisje, - weet ik het niet dat gy een mismaekt meisken, zoo als ik, niet tot vrouw kunt verkiezen. Myne zusters...

- Met hunne zyden kleederen en gemaekte manieren, staen my in het geheel niet aen, - viel haer de reiziger in de rede: - terwyl gy, lief kind, van eerst af myne opmerkzaemheid hebt gaende gemaekt, en in myn hert iets wat ik tot hiertoe nog niet kende... liefde... hebt doen ontstaen.

- Gy bedriegt u, mynheer, - antwoordde het meisje; liefde is het niet; het is iets anders dat u aendreef om my uwe hand aen te bieden.

- En wat dan toch? vroeg mynheer Abel Grinzel, meer en meer verwonderd.

- Medelyden, mynheer, anders niet; slechts medelyden, en ik kan of wil er niet in toestemmen iemands vrouw te worden uit medelyden.

- Maer gy bedriegt u, lief kind; ik herhael het u, dat het geen medelyden, maer liefde was, die my noopte om u myn hand en hert te schenken.

- Neen, mynheer, neen, gy bedriegt u. Hoe toch zoudet gy my kunnen beminnen? gy hebt nauwelyks den tyd gehad my te leeren kennen. Men bemint zoo spoedig niet. Wat gy liefde noemt, is anders niets dan medelyden.

En het arm kind begon luid op te snikken, terwyl zy haer aengezicht achter de handen trachtte te verbergen.

Met bevende aendoening vatte de passagier van den Prins Maurits hare handen in de zyne, en haer zoo teeder mogelyk in de oogen schouwende, hervatte hy.

- Welnu, om u te toonen dat het niet uit medelyden is dat ik u myne hand heb aengeboden, maer wel degelyk uit liefde, herhael ik u nog eens en plechtig myne vraeg: mejufvrouw Johanna, wilt gy myne echtgenoote worden en my gelukkig maken?

- Ik kan niet, mynheer; neen, ik mag niet, - antwoordde de dochter des hôtelhouders snikkend; - gy bedriegt u in uw gevoel... gy kent my niet... Later... binnen kort, zoudt gy u dit misschien reeds beklagen... Zoo gy my langer kendet...

- Welnu, zoo ik u langer kende, zoudt gy dan toestemmen? - vroeg de vreemdeling, en dit op eenen toon die genoegzaem aenduidde dat er nieuwe hoop in zyn hert was opgerezen.

Het meisken liet deze vraeg onbeantwoord en weende in stilte voort. De vreemdeling, ziende dat hy geen antwoord kreeg, hernam:

- Hoor; morgen vertrek ik van hier; ik ga reizen, Parys, Italië, Duitschland wil ik zien. Ik zal u trachten te vergeten; doch zoo ik er niet in slagen kan, dan kom ik binnen een jaer terug en vernieuw u myn voorstel. Mag ik hopen dat gy er dan zult in toestemmen?

- Ik weet het niet, mynheer, - antwoordde de maegd, zich met de tippen der vingers de oogen droog vagende; - ik weet het niet... Een jaer afwezigheid zal u my of my u niet nader hebben leeren kennen.

- Maer zoo er dan nog steeds in myn hert, voor u, hetzelfde gevoel heerscht?...

- Welaen, mynheer, zoo gy terug keert, dan zullen wy er verder over spreken,.. Thans is het my toch onmogelyk hier op te antwoorden.

- Dank, mejufvrouw, heb dank! - stamelde mynheer Abel Grinzel, verheugd de handen des meisjes drukkende; wanneer ik binnen een jaer terug keer, zult gy in myne liefde deelen, in myn verlangen toestemmen, myn hert zegt het my!

En daerop liet hy de handen van het mismaekt meisken los, dat hem met de tranen in de oogen eenen dankbaren afscheidsblik toewierp, waerop zy spoedig heen snelde, hem snikkend toeroepende:

- Vaerwel, mynheer! vaerwel!

Johan Van Rotterdam.

(Wordt voortgezet.)