Refereyn op't Blasoen.
GElijck een die doorgaens is vriendelick en goet,
Die niet met allen wil dan vreed' in syne dagen,
Die medelydich is, ootmoedich van gemoet,
Die genen twist en soeckt, geen twisten kan verdragen,
Is scheppende sijn vreucht, sijn lust en welbehagen
in plaetsen daer doorgaens wort eenigheyt gevoeyt,
Waer naer hy meer verlangt als na sijn naeste Magen:
So heeft ons hert gejanckt naer u die schone bloeyt,
O reyne Aker-boom, die doorgaens hoger groeyt:
Ghy Aensiet Liefd' altijt, d'eendracht doet ghy beklyven,
Dus maeckt ghy t'onser nut dat twedracht van u vloeyt.
Wy komen oock met vreucht na u gewenscht aenschryven,
Om d'Eendracht tot 'Landts nut oock wat te helpen styven.
Wy Rode Rosen dan alhier voor alle werck,
In teecken des verbonts den Broederen vereeren
(Met rechte danckbaerheyt) ons oude Kamer-merck,
Tot een gedachtenis van liefde te vermeeren,
Daer toe ons helpen wil die Heer van alle Heeren,
Die doch in eenigheyt een goet behagen heeft:
Gelijck hy door sijn Soon ons 'tselfd' heeft willen leeren,
Die't alles kan en mach, die't alles heeft en geeft,
Door wiens woordt alleen d'aerde schuddet ende beeft.
Die Hemelen zijn verciert met so veel schone lichten,
'tGediert in Locht en Zee, en op der Aerden leeft,
En die de stuere Zee doet stillen ende zwichten,
Om ons door alle dit hoe langs hoe meer te stichten.
De Jonckheyt die ghy ziet als een Roo Rose schoon,
In haer bloeyende jeucht zeer wel gemaeckt van leden,
Selfs in een Rose me recht zittende ten thoon:
Wilt ons uyt-beelden hoe de Mensche zit in vreden,
Als by hem d'eendracht is in Landen ende Steden,
Gelijck eendrachtelick de Rose blad'ren stijf,
Die (noch vers) niet en zijn versleten noch vertreden,
Hem zitten als 'tbehoort om 'tjeuchdich bolle lijf,
'tWelck sich daer in verquickt, en alle sijn bedrijf
is niet dan soetigheyt, des herten lust en vreucht.
Siet hoe genuchlick ist, alwaer twist en gekijf
geen overhant en heeft, daer schickt sich elck ter deucht,
En leven sonder vrees, Ia t'aller tijt verheucht.
| |
De Kinderen die ghy ziet zo heerlick hier en daer
met 'tsnydende geweer, vervolgen en najagen
Die Moeders die ghy ziet in angst en groot gevaer,
Om dat haer Kinderkens so worden doot geslagen,
En dat de Moordenaers nae 'tkermen niet en vragen:
Dit ons de vruchten van den haet en nijt bediet;
Het schrickelick gevaer, de grouwelickste lagen
die ons daer door ontstaen: ô wat een zwaer verdriet:
Alzulx voor eenich tijt te Betlehem is geschiet,
Om doden onsen Heer, die sy doch niet en vonden,
So mennich Kindeken door Herodes gebiet
ontfangen heeft (elaes!) de dodelicke wonden.
VVee, vvee, daer door den nijt de liefde wert verslonden.
Aensiet de Ionckheyt.
S. Heyns.
|
|
Auteursrechtvrij