Vlaerdings redenrijck-bergh

[fol. F1r]

Refereyn op't bevvijs des Blasoens.

De Blomme ende Advijs.

MEN Kan recht niemants merck, ja schilt of wapen pryzen,
Ten zy dat reden goet eerst heeft verklaert de duegt:
Dus van ons Kamer-merck wy willen recht aenwysen
De leerzaem nuttigheydt, op dat ghy kennen muegt
Dat zonder reden niet staet in ons schilt tot vruegt;
'tSoet-ruekig Witt' Angier met 'twoort In Liefd' getravwe,
Waer by men merken kan, dat Liefde zeer verhuegt
Aen Godt en yeder Mensch, trauhertig zonder rauwe
Moet zuyver zijn gepleegt in minzaemheydts bedauwe,
Vry van geveynsden schijn, of bitterheydt verhit
In zoete reynigheyt wel waergenomen nauwe,
Of 'twaer een schandtvleck groot, gelijck-men ziet dat 'twit
Met 'talderminste vuyl wort lichtelijck besmit.

Den trauwen Herder, oock Christum ende Syon in't verschiet.

De Liefde Gods aen ons getrau genoeg kan blyken

Door dezen Herder trau, die kloek'lijck wederstaet
Den bloetdorstigen Wolf, op dat de schapen wyken,
En achter hem bevrijt zijn van 'swolfs wreetheydt quaet,
Gelijk wy ons toevlucht tot Christum t'onser baet
Met vast betrauwen goet al nemen moeten stedig,
Die sijn Getrauwe Liefd' oog-merk'lijk blyken laet
Door't koopen van sijn bruyt en 'sdoots verwinnen zedig;
Dees Liefd' die vierig gloeyt als 'sHeeren vlamm' onledig,
En kan van wat'ren veel niet worden uyt geblust,
'tWelck Syons hert' ontsteeckt om te betoonen vredig
Een bloeyzaem weder-liefd' aen hem na synen lust,
Op datz' in eendrachts bandt zijn lieflijk t'saem gerust.

Den Angier-pot op't Vlaems wapen, met de Blomme reyckende tot aen't Haerlems wapen in Hollandt.

De reyne Liefde trau die van medoogzaem lieden

Aen haren even mensch minzamig wort betoont,
Kan onzen Angier-pot op Vlaemschen schildt bedieden,
Wiens Blom raeckt Hollants schildt aen Haerlem weert beloont,
'tWelk ons indachtig maekt hoe ons gemoet verschoont

[fol. F1v]

 

End' onzen druck verzoet was in voorleden tyden,

 

Doe 'tlieve Vader-landt (met zonden straf bekroont)

 

Wy laten mosten droef door 'sVyants wreet bestryden,

 

En quamen vluchtig zo in't Hollants Haerlem glyden,

 

Daer zijn wy niet als vreemt, maer borgerlijk ontfaen,

 

Waer door wy zijn verplicht in dankbaerheyts verblyden,

 

Een reyne Weder-liefd' altijt te toonen zaen

 

Aen Godt en d'Overheyt, die ons zulks heeft gedaen.

Davidt en Iudith, buyten 'tovael met Weereltsche eere ende Rijckdom onder de voeten, ende boven aen trauwe rechter handen met een brandende herte.

Tlandt daer-men dan zo woont, als 'tVader-landt moet wezen,

Waer in al watmen doet, uyt zuyver Liefde moet
Geschieden tot Godts eer en 'tLandts welvaert by dezen,
Waer van tot voorbeelt recht wy toonen Davidt vroet
Die Goliath versloeg, en Iudith ook zeer zoet
Die Holofernes 'thooft heeft kloek'lijk afgeslagen,
Sy zagen gen van tween op Weereltsch' eer noch goet,
Maer dorfden trau haer handt met brandend' herte wagen,
Om 'sVyants hooft verslaen, en hem vol schrick verjagen
Van 'tVader-landt, op dat van woederye bevrijt
Men Godt danckbaerlijk daer mocht eeren t'allen dagen:
Die zo Getravw In Liefd' uyt reyn gemoet hem quijt,
Aen Godt en 'tVader-lant men eeuwig lof belijdt.

In Liefde ghetrauvve.