Vlaanderen. Jaargang 5

[p. 370]

Avondzang.

Vaag drijft de navond in het wolkenlogge.
Uit grond en gracht, uit gras en jonge rogge

Waait frissche kalmte, walmt gedegen geur.

En boomgaardboomen, boomen uit de bosschen,
Kasteel en hoeve, en zware zwoegende ossen

Verdonkeren van kleur.

't Verdonkert al: bloeiwit en blaârfluweelen,

Het geluwgroen, het purperbruin,

Op rozige struweelen

't Gesmeden brons dier beukenkruin,

En verre, verre in de allerhoogste toppen,
Zwarte eksternesten die de mikken stoppen.

Heusch, uit de slotwei groet

Een vlasbond meisje. Voet voor voet

Treedt ze achterwaarts, aan slappe zeelen leidend

In de ééne hand, drie koeien wit van kop,

En zwart van lijve, weidend

De grazing op

Daar plompt iets. Kijk! een ratjen op de gracht,

Het zwemt, bruinharig, langgelijfd, veel rimpels

Opstuwend naar het boordje... Wacht!...

Het klautert, vlug, door lisch en halmenwimpels

Den graskant op, krimpt neer en zit

Met glinstergit

In de oogjes, in zijn eentje... 't Luistert...

Als meegeduisterd

[p. 371]

 

Met bosch en beemd,

 

Vergalmen stiller

 

Weemoedig vreemd

 

Gekweel, gefluit, gelispel en getriller.

 

De vinkenslag verflauwt.

 

De mees verzacht haar schertsen

 

Tot bleeke tertsen

 

En piept benauwd.

 

De goudspecht op een eiktak tokkelt,

 

De meerle in de oude treuresch, brokkelt

 

Haar zoet gefluit

 

Onachtzaam uit.

 

En telkens weder

 

Huhu, huhu.

 

Verneem ik u,

 

Klaar bekje dat ik niet kan vinden

 

In 't loof der linden.

 

Maar stil... Het blondje zingt... Hoe teer die toon

 

Trilzacht op strakke kinderkeel volhouden,

 

Afrollend dan zich rondend, zwaar en schoon,

 

Zonlicht dat duistert om weer op te gouden.

 

Hoor: breede golfslag brekend in gestraal

 

Vlokschuim wegglinstrend tot een enkle peerle,

 

Als sloot een trilnoot van den nachtegaal

 

Den afgebroken deun der moede meerle.

 

Voort kronkelt door een stille streek

 

Een klankenbeek

 

Met rimpeltraag vertrillen

 

Die door 't geboomt

 

Verloren stroomt

 

En stervend doet nog rillen.

 

Was 't blijdschap? Neen! Of smart? Ook niet.

 

Volheerlijk roert en blijft het lied

 

Op boomen, water, kruiden,

 

Nog lang, nagalmend, luiden.

 

René de Clercq.