De Vlaamse Gids. Jaargang 79

[p. 53]

Archief
Paul van Ostaijen - Gedicht

Zijn activistisch engagement tijdens de eerste wereldoorlog had Paul van Ostaijen eind 1918 verplicht om de wijk te nemen naar Berlijn. De mislukking van het activistische avontuur sterkte hem in zijn overtuiging dat Vlaanderen nog niet rijp was voor de emancipatie. In Berlijn schreef hij het weinig bekende Gedicht, gedateerd 9 januari 1919. Het zou het laatste van zijn ‘romantische’ gedichten zijn. Het werd opgenomen in het in Utrecht verschijnende weekblad De Toorts (5 april 1919). De tekst hieronder volgt het handschrift, dat lichtjes verschilt van de gedrukte versie.

Gedicht

In mijn land hebben de mensen ketenen aan de handen.
Daarom kunnen hun handen niet bewegen:
niet strelen, niet haten.
En zij kunnen ook niet rusten, noch berusten
Enkel hebben de mensen ketenen aan de handen.

Zij dragen ook een vloek op het voorhoofd die niet van God is.
Zij dragen een vloek van meesters die niet de macht daartoe hebben.
Wandelende Jood, zij dragen de vloek niet rond, zoektocht der verlossing.
Niet apostelen onder de vreemde menigte tot de bevrijding van het vlees.
De mensen die in mijn land dragen ketenen die niet ketenen kunnen
en een vloek die niet is
Gods toorn.

In mijn land eten de honden het tarwebrood,
de mensen de rogge.
In mijn land staat geschreven:
geef de mensen de kruimels; werp de parels voor de zwijnen

In mijn land wil eenieder tarwebrood eten.
Geen wil tarwe zaaien.