De paradijsganger van Rudolf Geel
Men moet het toegeven: irrationaliteit behoort ook tot ons leven, en zo heb ik bijvoorbeeld een volkomen irrationele maar juist daarom sterke weerzin van romanfiguren die Johannes heten. De paradijsganger van Rudolf Geel draagt die naam. Dit wordt dus weer niks, dacht ik, maar Geel is er in geslaagd voor eenmaal mijn vooroordeel te overwinnen.
De paradijsganger is een serieus en in essentie zeer droef verhaal (over de midlife-crisis van een historicus) dat verteld wordt op een volgehouden en niet geforceerde luchtige en ironiserende toon.
Ik vind die Johannes, niettegenstaande de 10 historische studies die hij schreef, geen verstandig of bijster interessant man, eerder een beetje een naïeveling en een flapdrol, maar omdat Johannes beslist de eerste zou zijn om me gelijk te geven, werd ik toch in hem geïnteresseerd. En ging ik dus met hem mee (naar Frankrijk en een jong meisje) en keerde pok met hem, gelouterd en wijzer, terug naar huis met de sleur en de zorgzame echtgenote en de vervreemde kinders.
Vast niet het beste werk van Rudolf Geel, maar wel een met een bewonderenswaardig vakmanschap geschreven roman die uiteindelijk nooit verveelt.
Fernand Auwera
Rudolf Geel: De paradijsganger, De Arbeiderspers, Amsterdam, 1988, 168 blz.
Auteursrechtelijk beschermd