De Vlaamse Gids. Jaargang 69

[p. 10]

Hedwig Speliers
Alpestre
Uit de gelijknamige bundel die in het najaar 1985 verschijnt bij de uitgeverij Manteau

Ja te zeggen tegen jozua, de zon
terzij en het lichaam monoliet

van taal naar lied, levende betrokken
bij het verlokkende van de barokke
beeldentaal: schrift, geschrevene
geschreven met de nagels in het bloed -

terwijl ik in haar lichaam daal.
Archeologisch mijn bestemming zoek.

Geringe constellatie van dingen: aarde,
weerkaatsend in de edelsteen van onze ringen;

de kandelaar als het nachtjuweel, de warmte
onderandere en de sporen spaarzaam uitgespaard
van spieren spannend om de mond, waar onder
rivieren van stilte en hun traag verval -

dat al palmt in, van slaap naar sterfbegin.
De ongewenste dood van de betrapte spin.

In jou vind ik het karakter der dingen,
steen op de streepjeslijn, serafijne cirkel

van reukseringen, bruine stemmen van stammen:
paradijselijke paradigma's uit de tuin
van toen het jongetje zijn grijze schortje droeg.
Jij het antwoord in den vleze op wat het vroeg

maar later eerst van mond tot mond vervuld.
Beminnen & het duizendjarige geduld.

In oorden van subtiele orde ingegaan,
jij mijn chaos - mijn tendensen tot bestaan:

het landschap dat mij leeft is misverstand,
bevrijd van alle dingen als ik ben nu ik je ken
en in dit kennen sterf en weer verander,
verlaat ik lichamen, ben ik de ander

in de ander die ik was. Voetafdruk van gras,
genezen van de wereldwijde wonde die ik was.

Ik was een jongen, een meisje, een struik,
een vogel en een sprakeloze vis die

opspringt uit de zee. Weldra ben ik
de vlinder die op de Etna sterft, doch
onder al deze gestalten sterf ik slechts
voor haar. Ongezien aan zoveel onzin

te ontkomen, ontkom ik niet aan haar
begin: trilling, overwintering, gewin.

Verbale objekten, zuiver en onafhankelijk
als een zwaard of als een zilveren ring -

in een nimbus van bloesems word ik
je ooggetuige, betekenissen velerlei
trekken traaggewolkt aan je voorbij.
In mijn mond sta ik op je te wachten

tot de dingen schitteren uit zichzelf.
Metalen, edele, waarin je beeld weerklinkt.

[p. 11]

 

Liefde - brandend in dit looddragende

 

kristal, Bachs Brandenburgs heelal,

 

 

 

daarin wij als een god en een godin

 

leven herbeleven van zijn prilst begin.

 

Tussen hout verweven en geheveld

 

uit het oude goud van vele eeuwen

 

 

 

reiken wij de geringde hand, de kelk

 

van het bestaan gevuld tot aan de rand.

Bellen van goud vormende in dit vocht
een ketting die ons verblindend bindt -

terwijl in het ontzettend licht
van zijn trompetten Vivaldi zingt,
de priester in zijn rosse pracht. Kracht
van decennia, en zij in mij weer kind.

Laat de avond vallen, maar niet te vlug.
Wij, gelijk gelijnden. Brug.