De Vlaamse Gids. Jaargang 67



[pagina 23]
Willy Spillebeen Het verhaal van de Architect Er was eens, vertelt men, een Sultan die een burcht op een berg liet bouwen. De architect echter kapte kerkers met kijkgaten uit op het landschap en verdween. Maar liet deze brief na: ‘Jouw burcht is gebouwd op het licht dat door de kijkgaten invalt. Wie ze dichtmaakt een puinhoop van wanhoop. Maar wie erin woont en uitkijkt zal stervend ingaan naar Arcadia.’ Deze ‘Wet van de Architect’ werd geboekstaafd als Heilige Schrift. En de Sultan leefde veel jaren in zijn vrolijke schuilplaats. Hij keek alsmaar uit naar een landschap dat langzaam zijn leeftijd aannam. Op het eind was het moe als de man die een leven lang had gelopen langs de vier muren van zijn vesting. Het vroeger vervloeide met het later tot schemer en de hemel werd even weer bloedheet als de schoot van zijn lief; toen kreeg hij de roze vingers van moeder. En stervend bekende de sultan dat hij nooit in het licht had geloofd, dat het landschap van de kijkgaten een lichtspiegeling was geweest, dat hij de burcht van zijn vaderen geërfd had
[pagina 24]
en dat hij derhalve de architect ook maar van horen zeggen kende. Er was eens, vertelt men, een Sultan, die in doodstrijd de waarheid verraadde en daarom mocht hij nooit ingaan tot het Eeuwige Arcadia. Sindsdien heet de Heilige Schrift ‘De Onwrikbare Waarheid van de Architect’.