De Vlaamse Gids. Jaargang 62

[p. 55]

Frans Deschoemaeker
La fin du siècle

bij foto's van Jacques Alexandre en David Hamilton

Geen schip kruist op hun binnenwateren.
Geen meeuwenvlucht onvlamt de lucht.

De morgen smeult. In mossen,
mist en water.

En zij; een blauwe reiger,
neigend naar het slib.

De dichter nestelt zich geduldig
in de lauwe geuren van het landschap:
haar eenwording met zon en nevel.
Haar stijlvol sterven zien, en sterven.

*

Onmiskenbaar reeds; mist om hekpalen
en ooft. Het beukenblad al roder
in zijn val naar de verrotting. Wij schrijven herfst.
Wij smeden woorden tot een praalgraf aan elkaar.

Luchtledig gedicht. Hoogtonige, geslepen zang.
Haar ademloze intocht. Sluimert in haar ooghoek
en gewaden het verval. Zal deze herfst een trage groei
van rozen blijken. Een levenslange pijn om tanend leven.

Nu weer de schemer om zich heen grijpt
en zij een late, nachtelijke vlinder wordt.
Zwervend om lampen, nog amper
levend bij de gratie van haar gratie.

[p. 56]

 

Een ontbijt. Oosterse kruiden. Haar mandoline

 

en sandalen in de hoek. De schaal met appels,

 

eikels, noten. Najaar.

 

 

 

Bleke tekens; of zij vertrok naar elders

 

en desondanks de kamer vult. Maar vluchtiger.

 

Als na een feest de as van houtvuren nog nageurt

 

naar de roes. En naar de trage, ingetoomde waanzin.

 

 

 

Wat van de nacht nog rest: mos op de tegels

 

van het patio. Een dode merel in de groene,

 

natte greep van het gazon.

 

 

 

De morgen kwijnt. In de lege kamer

 

leeft een dichter naar het okergele daglicht toe.

(Prijs van de Vlaamse Club Brussel)