De Vlaamse Gids. Jaargang 61

[p. 20]

Herman de Coninck
Nieuwe gedichten

Achter het raam zit je te kijken
naar de tijd.
Jij blijft,
slechts de tijd gaat voorbij.

Jij wacht.
Wachten is wat een tuin overkomt
onder sneeuw, een boomstam
onder mos, een idee
in de 19de eeuw.

Ik wou dat mijn woorden ook zo konden
wachten. Want poëzie heeft te maken
met het lang samen laten liggen beschimmelen
van dingen, het alkohol laten worden van druiven,
het konfijten van feiten, het inmaken
van woorden

in de kelder van mezelf.

Wil er aub. meteen iemand dit beeld
bevriezen? Deze tuin, een vitrine vol licht,
staat namelijk klaar om zo in Middelheim
tentoon te stellen, met een koperen plaatje
eronder, ‘licht, God, 1977.’

[p. 21]

 

Een akwarium klaarte. Stilte

 

is een grote onbeweeglijke onzichtbare

 

vis die voor zich uit ligt te knabbelen

 

aan geluidjes.

 

 

 

Een helder, door vier muren afgebakend

 

niets. Er is te weinig niets

 

in deze wereld. Zoals G 8 op de juke-box

 

dat geregeld door de dienster wordt geduwd

 

omdat er geen plaat op zit.

 

 

 

Zoals jij, nu je er niet meer bent.

 

Ik bezit jouw afwezigheid,

 

als een dure, leegstaande suite in mij.

 

Ik ben er eigenaar van,

 

voor het geval dat.

[p. 22]

 

Een vijfde druk, het lijkt er wel op

 

of dit een boekje geworden is dat je samen met je

 

eerste pakje condooms aan je lief geeft.

 

Ik heb het allemaal nooit nieuw-realisme

 

gevonden, maar jong-realisme:

 

pogingen om op mijn 25 eindelijk eens te zijn

 

wat ik op mijn 19 nooit was:

 

19.

 

 

 

De weemoed was te snijden,

 

daar kon je jaarlijks mee deelnemen

 

aan het wereldkampioenschap Verdriet.

 

‘Amour perdue’ zong Adamo toen,

 

en wij maar meezingen, zoals je

 

‘Ajax wint de wereldcup’ zingt. Maar

 

ik was wel alleen

 

 

 

tot verliezen in staat, elke avond weer een

 

dag verloren, elke nacht weer een avond,

 

elke morgen weer een vrouw. Eén keer,

 

na de ontmoeting met Fréderique,

 

vond ik zelfs dat ik mezelf verloren had.

 

Waar heb ik in godsnaam achteraf nog ooit

 

zoiets als een mezelf bij elkaar gezien,

 

 

 

tenzij in de skriptie van een meisje van 21

 

dat me in haar kommentaren ‘Herman’ noemt

 

en promoveerde over de slipjes in het werk van -.

[p. 23]

 

Wat mij beïnvloed heeft? De vooroorlogse

 

Engelse poëzie, de Auden-groep o.a. En

 

Dylan Thomas en de moderne Amerikanen.

 

En natuurlijk Eluard, Aragon ook, en iets later

 

Michaux die voor mij persoonlijk

 

erg belangrijk is geweest. (Gerrit K., 1963)

Wat mij beïnvloed heeft?
Mijn moeder. Die 8 dagen na de dood van
mijn vader aan een zus van hem/tante van mij
een doodsprentje gaf met daarin verborgen
de rekening van wat ze haar nog moest.
Het voor poëzie wel erg bruikbare besef
dat je met emoties ook nog wat kunt doen.
Het besef ook dat je emoties, bijvoorbeeld
wat ik voor haar voel, erg gierig, als
een dubbeltje, drie keer moest omdraaien
(liefde/haat/liefde)voor je ze uitgaf.

En film. In ‘Dokter Mulder zaait papavers’
stroomt er 1-hoog een hotelkamer
onder water. Vraag: de eerste druppel
die gelijkvloers van het plafond lekt,
waar valt die?
Antwoord: net op een brandende kaars,
kaars uit.
Niet de buigzaamheid, maar de precisie
van verdriet.
Verdriet is de zin ‘When I die I go to heaven,
cause I spent my time in hell’,
niet in Shakespeare, maar in een Amsterdamse
kroeg, op de WC.

En zelfs Rik van Steenbergen heeft me beïnvloed.
Die heeft nl. een sporthart, en moet daarom
na al die jaren nog steeds geregeld wat fietsen.
Misschien is ook poëzie zoiets, een hart
hebben waarmee je na een turbulente jeugd
van de dokter nog altijd af en toe eens moet
huilen?