De Vlaamse Gids. Jaargang 59

[p. 46]

Roland Jooris

Gedicht

je ziet het
aan het gras
dat verkleurt,
aan wat ritselt en
reuzelt in de nevel,
aan de aarde die
er vager bij ligt,

je ruikt het verbrande
loof: rook
die als verdoofd
boven het landschap
blijft hangen,

je wil het nog
wat langer laten
duren, iets vasthouden,
het ijler geworden licht
dat nauwelijks de zon
doorlaat, de bijna lege
velden, het zwijgen
waarin iets naar beneden
dwarrelt, waarin een
takje zich gemakkelijk
laat breken
alles aarzelt
voor het Definitieve

[p. 47]

Density

Nevel. Zeg
nu niets.
Veel is verzwegen.
Weinig is veel.
Amper beweegt
het woord amper
in de wind
die nergens is.

Zeg nu niets.
Veeg niets uit.
In hetzelfde vlak
van de avond. Waartcgen
nauwelijks en nergens.

Dwarsfluit

als op een strootje
of op een grashalm
Zeer angstvallig
vereenzelvigen tonen
zich met nevel
die onmerkbaar
optrekt
zoals damp in
lichtgrijze lucht
of zoals adem
zich meestal heel
kosmisch gedraagt.

[p. 48]

Sneeuw

Het wit.
Zo groot is
het wit. Slechts
wat getrippel
van vogelpoten
heel omzichtig
in de bange
stilte van het
wit.

Zo groot is
het wit in de
leeggeblazen ochtend.
Ik schrijf er
geen voetstappen
in.

Hiroshige

tegen de wind
tegen de slagregen
tegen het nukkige
voorjaar in
duw ik
hijg ik
zwijg ik

word ik
een stippel
tegen de in grijzen
uitgelopen horizon:
een wanhopig vlekje
in de ruimte.