De Vlaamse Gids. Jaargang 58



[pagina 42]
Lucienne Stassaert Bij wijze van spreken van een kale reis terug en dronken van berusting leven en toch spreken spreken nog steeds als niemand meer verwacht een bron van warmte en iemand nog verdwijnt zoals jij in een spiegel - teveel van het goede, denk je - dat dit alles een teken van leven is dat water in de mond het koudvuur in het bloed? Week dan in gedachten het wittebrood geef water en bloed te drinken hand in hand vroeg of laat loopt de dood met je mee in dit alles geen ziel te bekennen? Zou je dan willen zwijgen een eiland vinden en een handvol liefde ook die in ieder woord uit je lichaam breekt - tijd heelt alle wonden, zegt men.
[pagina 43]
Een buidelwoord misschien zou je nog kunnen dragen van de oever naar de stad waar de mensen wonen in huizen van roestvrij glas en kabouters in zwaveltuinen maar het wild leeft niet meer in het woud van de taal is gevlucht naar het wolkendek - soms zie je daar nog een grote beer of een vermoeide antiloop heel even droomt de lucht dan van een loopse luipaard - Traag kweekt het woord nu een ander soort nog net verlichte dichters soms zie je er een in de ruimte zweven even is de hemel dan verrassend blauw. Kom het orgel van de leegte speelt een uitbundig menuet zingt een stem in de maat uit de toon valt muziek was dat soms de verrukkelijke sneeuwman niet? Liplezen nu het loopt op zijn einde