De Vlaamse Gids. Jaargang 56

Gedichten van Walter Haesaert

Er zijn de lieve mensen

De man die spinnewebben eet,
bij voorkeur 's nachts,
als mensen in de grenzeloze ruimte
van pantoffels wonen, is
tergend langzaam ziek.

Aan de voet van de dood staat hij op,
neemt de groene cirkels uit zijn ogen,
groet het water, en in de krater
van zijn mond borrelen speeksel
en gedroogde stemmen overvloedig.
Dit is de dood:

een nutteloze zomeravond,
meervoud van vergeten zuurstof,
onkruid in het magerste der
tarwevelden die ik dagelijks beploeg.

Ach ja, er zijn de lieve dieren,
nergens bijten ze je mond in bloed.
Ook leven nog de mensen, waarvan
ik denk dat ze niet echt
en er niet eens meer nodig zijn.

Op dit ogenblik

Op dit ogenblik, december doodgewone
ochtend, terwijl de velden als bezeten
zwijgen, wacht ik de zon met ingehouden
adem op. Ik ken haar uit de boeken,
uit gesprekken aan de rand
van een gedicht, dit toen ik jonger
was en warmte heette.

Ik kon mijn ledematen op haar teken
in de zomer haken, met haar verblijven
in een lang, zeer hooggelegen bed,
met haar over de koude nachten spreken,
over de laatste trein die altijd
's avonds komt.

Maar als het waar is dat de aarde honger
heeft, dan vrezen wij het ergste:
aan de grenzen van een woord ellendig
traag verdwijnen, zoals een man verdwijnt
in de verdroogde bedding
van een lang gestorven levende.