De Vlaamse Gids. Jaargang 56

[p. 6]

Poëzie van Rutger Kopland

Tussen de bloemen

Ze liet het zien. Nog helemaal bloot
en kaal en eigenlijk nog niet
geheimzinnig. Ze giechelde.

Diana werd door Pluto gepakt in het
bloemperk, eerst van opzij, tenslotte
van achteren. Hij schokte

verschrikkelijk. Zo groot als een vinger,
tussen de lucifers, centen en peuken
begon ie te leven. Ineens

als een kind aan haar kontje hing hij
daar, en wilde weg, weg.

Son of a beach

Zee, het zeer wijde gevoel
van te klein, bijna overbodig

Ouder wordende billen waarin
weer iets trilt en schommelt

lopend naar de rommel die hij
heeft gevonden: wier, dooie

vis, slijm. Bukt, zacht vlees,
tot waar het wit wordt tilt

de wind haar jurk op. Kijk
naar de zee.

Twee duiven in Siberie

Dit moet de trein naar Siberië zijn
naar het land waar het wit is en mist.
Door de ruiten geen huis, geen weide,
geen weg, alleen maar de sneeuw met
vormen van mensen en dieren die liggen,
daar liggen ze, koud, niet dood, maar
verdwaald en bevroren. Koffie en broodjes
benadrukken dit.

Zo dicht en zo wit moet Siberië zijn,
een uitzicht op melkglas, een open
staand oog van een slaper. Want niets
wordt hard aan de vormen van mist, als
ze komen en voor ze verdwijnen. Trein,
trein, je had niet moeten gaan, ik weet
je hebt niet kunnen blijven, ja
zo ga je naar Siberië.

Een kleine sneeuwwitte man reist mee,
een mannetje, zo warm, zo vriendelijk
dat alle mensen van hem hebben kunnen
houden en hij van hen. Oud en hoeft niet
meer, heeft het allemaal gezien, gaat
nu naar Siberië.

De trein staat stil (de plaats bestaat
wellicht niet meer, RK). Twee duiven zitten
op de draden (waarschijnlijk duiven
inderdaad, RK), hun lijfjes geladen met
duizenden volts, maar rustig, rustig,
zij weten dat niet.

Dit moet Siberië zijn,
dit zijn die twee duiven,
dit zijn natuurlijk die twee duiven in Siberië.
Ja.

Enkele vogeltjes

Of het nu die paar vogeltjes
zijn, of dat ze het vroeger ook
al waren, ergens vandaan,
ergens heen, samen
of toevallig hier

je kijkt door het raam naar
hetzelfde, al jaren lijkt het
spelen met de mogelijkheden,
het oneindige aantal
(herhalingen)

zie ik je, één van je vele
profielen, die met wimpers
en oogwit.

Sta ik voor het raam,
zie ik die paar vogeltjes.