De Vlaamse Gids. Jaargang 55

De wet van het merg

1.

Het tromgeroffel op het tafelblad
kondigt steeds maar andere gedroomde tijden aan.

Ik sluit mijn ogen, open met een scherf mijn huid,
en besproei de werkelijkheid met
grasgroen bloed.
Duiven zwenken plots
boven de vuurspuwende rozen langs de heg.
Pikken voor mijn voeten
de kruimels van het allerlaatste hongermaal.

Twee kinderen kijken even
schaterend door een goudviskom
elkander aan,
en zwemmen verder door de ether.

De staart der kat
verwijst naar vele witte wolkjes.

Ik neem mijn vaders fiets.
Fluit, en rinkel met de bel.
Sla mijn vleugels open,
maar heb twee handen en een verleden te veel
om het stuur bergopwaarts los te laten.

Van a tot z en kop tot teen
aap ik mijn schaduw na.

Onherroepelijk.

2.

Ik die geen weg weet met
wat engelen soms klankrijk in- en uitademen
aan mijn raam,
gun me het gezichtsveld waar ik mijn hand op leg.

Een strook kropsla, een paar rabarberstruiken
waartussen de schildpad
- met mijn hele wereld op haar rug -
tergend traag de blozende kabouter nadert.

Het afdak waarvan de zon, een voor een
alle pannen telt.

Laat me onder de mensen komen
zonder mieren in het achterhoofd.
Bij de buren, die uren tegen de gevels leunen met
een handvol barmhartigheid en een handvol nijd.
Meegeeuwen om ter wijdst.

Krekels overstemmen plots de stilte
in de straat.
Mijn pols slaat middernacht.

Laat me nu maar slapengaan.

En straks opnieuw ontwaken op een buik,
die me optrommelt voor aardse taken als eten,
leven verwekken
en zwetend gedichten schrijven.

Julien Vangansbeke