De Vlaamse Gids. Jaargang 55

[p. 11]

Gedichten

Langdurig feest

De toekomst tovert parels in de rijke kamers
van mijn lichaam: morgen zal de zomer
naast mijn bed staan. In zijn van vreugde
goudblond haar, zullen de appels blozen.

Dan rijd ik 's zondags met een paard
dat vele hoeven draagt, naar mijn bekenden:
de hagelwitte vrees, de rode angst, het jong
verdriet dat wegens overspel gevangen zit.

Tijdens het middagmaal vertellen zij graatmagere
verhalen, verbeelding is voor hen méér dan misdadig:
het kind dat zijn gewrichten kan doen kraken,
een vader die datzelfde kind aan anderen overlaat.

Op een teken verzamelen mijn paarden de hoeven,
zij draven vlugger dan hun schaduw,
zodat ik tijdig nog aanwezig ben
op het langdurig feest van mijn ontstaan.

Humus

Als ik het water uit je ogen dronk,
wist jij reeds lang de landkaart
van mijn lichaam. De bomen droegen
meerdere vogels, en de rivier van je adem
bespoelde mij met vlokken licht.

Aan de laatste halte van je mond
een plotselinge zucht ontwarend, stond
de legende van geboren worden voor
mijn trommelvlies gespannen.

Later wierp ik gans mijn erfenis
in de ravijn die huilend moeder werd.

Ik zag de bomen armenzwaaiend
huiswaarts gaan. Het bed dat zij bevolkten
is voor jou, je onverhoeds verlangen.
Humus is herinnering aan nieuwe
bladeren, nieuwe handen, nieuw ontstaan.

Veel brozer dan het heiligste geslacht

De dagen worden plechtig te water gelaten,
een droom slaat stuk tegen de boeg.
De veldslag van het eerste uur is reeds
gewonnen, de kans op winst geringer.

En dan op het bezoedeld middaguur
de mensen, klapwiekend als reigers,
eten in donkerrode vlekken
het dier dat vroeger uit de handen at.

De vogels bouwen andere nesten
veel brozer dan het heiligste geslacht,
en pas gespeende jongen breken
op de noodzaak van een nieuw gerecht.

's Avonds spant het licht zijn riemen
aan. De schildpad graaft zich in.
Het dier kijkt gans de nacht
verschrikt met één oog dicht.

De jockeys leven langer dan de paarden.

Dit leegstaand lichaam

Dit leegstaand lichaam wordt herhaaldelijk
verhuurd, de nieuwste bewoners hangen
geen gordijnen. De mensenhuiden met hun schedels
van voordien, staan in het uitstalraam;
bij iedere aankoop krijgt de klant
een rimpel in het hoofd.

Het dreigend onweer van veel vroeger
is in een kleine zakdoek leeggehuild,
en de geboende huid krijgt diepe barsten
van het te dikwijls strelen
in verboden ogenblikken.

Toch woon ook ik in deze dunne wand
met adertjes verstrengeld aan de dag
die ieder uur dit lichaam buitenwandelt.

Walter Haesaert