De Vlaamse Gids. Jaargang 51

[p. 541]

Hedwig Speliers
Ten Zuiden van

Helm, kruis en regenscherm -

van louter schaamte
zon splijt op de horizont,
haar individualiteit
verliest de aarde. De polen
polemiek vanouds van koude,
het is een oud verhaal. Het is
een krank verhaal.

Bloed, de inkt
waarmee geboekstaafd.

□

Dalend is de andere Dante
naar de donkerste dag van de zon,
triptiek van hitte die thans stuiptrekt
in de hemel. Beatrice, een monster
dat koelte ademt -

onder de navel is het lichaam
lichaam voldoende voor een moessoen
van orgasme. Guerilla
gevoerd door cellen en de grens
een herderlijk vergrijp.

□

[p. 542]

 

Rakelings is het gebeuren

 

van de warmte in, en om ons.

 

Verwant met het accidentele

 

van de sterren; diamant,

 

struikelend met gebroken licht

 

in der vingeren bruiloft.

 

 

 

Latent een lente, tevens,

 

in het logboek de beweging

 

opgetekend. Onvoltooid altoos,

 

aldoor volmaakt.

□

De rangorde van de dingen
die er wonen, in onderlinge stilte,
zij onderhandelen met de stilte -

in deze mate is zon geen huis
waarin geboorte zorgen baart.

Het paswoord warmte wordt er
met een parker onderstreept.

□

Adekwaat een kwelgeest
is de inquisitie van de winter;
versplintert niet ter plaatse
de vegetatie van het bloed? De boom,

belazerd een geraamte
bij het blad.

Zoelte voor de ziener, de mol
bezint zich op zijn hoogseizoen:
hij graaft de namaakhitte,
integraal, doch onderaards.

□

[p. 543]

 

Verdord en dun

 

de spermatozoïden van het licht -

 

 

 

tot scha en schande zien

 

hoe vuur de vlam beschadigt,

 

de schade een schaduw groot;

 

 

 

totaal verstild, de agonie

 

van velerlei gestalten

 

stervend om hun eigen as.

□

Lombroso, zo broos geen land
en zonder zon als dit. Kiemt niet,
van de zaadcel uit, in kerselaar,
klimop en klaver kalm de kanker?

Hoe weinig duldzaam dus
het proletariaat van wind en hagel -

de cholera een regenrug
in het predestinaat der polders.

□

Lidmaat van het licht, langzaam
uitgewist worden de wonden
van de vorst,

de toorn gedooid, zo doolt
het dier. Zie hoe op de horizont
de zinklijn beeft en nauw een vadem ver,

Venus valt de verten te gemoet.

□

Gehaard, de sikkel van de hitte -
zo valt minder zwaar
de zwade van het licht
te onzer laste. Want,

verbeelding en verbazing, beide
zijn bezit. In dezer voege:
de ratelslang verovert, terwijl
de krekel zint op vrede.

[p. 544]

 

Geëtst, de stalen julizon

 

doch hard een demiurg beveelt december -

 

 

 

er hoeven intervallen van het licht

 

willen, keihard als een convex,

 

protuberansen branden

 

 

 

dan, als om een heelal te takelen,

 

men takken toevoegt en onder de hanebalk

 

van regenbogen

 

bezonde hemels in zijn vel voelt.

□

Onbekommerd als een goddeloze god
aldus, verrijst de mistral, magistraal,
hier hitte blazend in het hoofd
ginds schaamte voor de apostaat.

Schaduwrovend, onderwijl,
boort door de noösfeer de zon
haar spoor.

□

Dauwverbrand, de til
benadert deze doffer,
zuidervirus heeft hem tot in het merg
gemerkt -

altijd trager, de glijvlucht
een metalen stap. De landtong
een druppel bloed, het luik
een niet meer te verdagen
genadeschot.