De Vlaamse Gids. Jaargang 42

Ouderdom
door Jan Greshoff

Verborgen onder vlees, vlokkig en wit
Geworden sneeuwgelijk, hangt mijn skelet
Van 't allerbreekbaarst Venetiaanse glas
'k Geloof dat niemand dit bezit
Zo spinragbros, zo onbesmet
Alsof het niet meer is doch was.

Ik hoor mijn stem maar ken zijn herkomst niet
Hij zweeft de kamer door en spreekt mij toe
Heel zacht en met een hoogstbeschaafd accent;
Nu zit hij buiten in het riet -
En in dit averechts gedoe
Ben ik mij zelf stil onbekend.

Mijn wereld is ontkleurd en transparant.
Gelijk er nog geen wereld ooit bestond
Zo ongeschikt voor menselijk gerief.
Geef mij in deze leegte uw hand
En leid mij zachtaandachtig rond
In 't schijnland zonder perspectief.

Ik hoor nog duidlijk uwe aanwezigheid
Maar die gaat stadig stiller worden en
Dan heb ik niets meer dan mijn glas en sneeuw.
Als ik, op alles voorbereid,
Gebroken en gesmolten ben
Schiet uit het riet een hoge schreeuw.