De Vlaamse Gids. Jaargang 42

[p. 94]

Foto
door Jan Vercammen

De verborgen
stad ligt
dieper nog dan de morgen.
Het berglicht

bereikt
haar niet, het verblindt
u, gij wendt u om en reikt
uw schaduw, kind,

naar de ravijn.
De warme aureool, kind,
om uw gestalte deint
in de koele wind.

De berg bloeit in rozen
op achter uw nis.
De argeloze
vogel volgt geen weg, de vis

vindt geen sporen.
Laat alle mensen gaan:
gij moet verloren
op de hoogste helling staan,

waar ik u later beminnen moet.
Als de bergtoppen doven
wordt uw voet
licht als een vleugel daarboven,

[p. 95]

 

licht als een vin

 

- en kan ik tot u komen.

 

Als ik u nu bemin

 

ruisen de bomen

 

 

 

later van reine wind

 

en smilt de sneeuw op de twijgen

 

slechts voor de bloesem, kind,

 

wanneer de wolken blanker opstijgen,

 

 

 

Kind, leef nu, leef

 

van de adem der vrouw

 

aan mijn zijde, geef

 

mij de heldere trouw

 

 

 

aan uw leven.

 

Een uur slaat.

 

Wij zijn afgedreven.

 

Gij zijt geen kind meer, uw gelaat

 

 

 

is naar mijn blik geheven

 

en mijn behoeftigheid:

 

het leven

 

dat gij zijt

 

 

 

doordringt mij.

 

Raak mij aan.

 

Wat hebt gij

 

gedaan?