De Vlaamse Gids. Jaargang 40

De lange dag stort in
door M. Mok

De lange dag stort in.
Bloedvlaggen laten elkander
een niet meer uit te roepen zegepraal.
De stem der wereld zwijgt zich dood.
Gedachten bidden nog tot wat reeds steen
geworden is: de stroombanen van kracht;
de trillingen die in het mensenlijf
een tastbaar raadsel werden; al het heil
dat men vermoeden en verwerpen kon,
maar nooit vergeten.

De huid der aarde draagt een korst,
verbrokkeld, door geen beeldschrift meer
terug te leiden tot de hete angst
die zonder adem in haar is bezweken.

Wolken, tot schotsen saamgevroren,
verkillen het gezicht; de zweep
der winden slaat een brandend spoor
door ogen die nog open moeten blijven
om tussen ijs en bloed het gat te zien,
de zwarte holte waar voorheen
een vuurbal stond.