De Vlaamse Gids. Jaargang 36

[p. 359]

De muizen

L'INSTANT du premier rendez-vous...!

Jozef floot een beetje vals, maar dat deed er niet toe. En eigenlijk werd het zijn eerste rendez-vous niet, maar dat deed er ook niet toe. Het liedje was al sedert drie jaar zijn lijfstuk, en hij vond het nog steeds mooi.

Hij zat op een bank in het park te wachten naar een meisje. Een uurwerk bezat hij niet, dus had hij al de tijd. Om zich niet te vervelen speelde hij zijn geliefkoosd spelletje, een gedulds- en handigheidsproef. In een metalen doosje zaten metalen muizen, en die muizen moesten elk in een hokje geloodst worden. Geen gemakkelijk werkje, in 't geheel niet. De courante modellen hadden slechts twee muizen, dat was een koud kunstje. Maar in zijn doosje zaten er drie. Zijn oom had het meegebracht uit Parijs, en het hem gegeven als geschenk voor zijn vijftiende verjaardag.

De derde muis berokkende steeds de meeste last, vooral wanneer ze slecht gezind was. Jozef geloofde vast dat die metalen muizen er een humeur op na hielden. 't Kon trouwens niet anders. De éne dag slierden ze alle drie met de meeste bereidwilligheid in hun hokjes, terwijl ze een andere dag pertinent weigerden. Op zo'n ogenblik moest hij ze dwingen door een magneet te gebruiken, maar dan was het plezier er natuurlijk af. En dat was ook geen sport meer!

Die namiddag waren ze eigenlijk weer eerder slecht gezind. Eén of twee lieten zich tamelijk vlug in hun hokje drijven, maar ontsnapten weer, toen hij zijn aandacht op de derde zette. Ze hielden hem een beetje voor de gek, de grillige dieren!

Indien hij weinig tijd had gehad zou hij ze best hebben gedwongen, met zijn magneet, maar nu hij toch naar een meisje wachtte, zag het eruit alsof hij tijd genoeg zou krijgen, en hij liet de magneet met rust.

De muizen waren op de rug gemerkt met een kleurig puntje, zwart, groen en rood. Rood was het weerspannigst vandaag. Misschien was dat wel een bedekte voorspelling?

Zwart liet zich gewillig op stal zetten, en gelukkig volgde groen ook, maar wanneer hij rood wilde vangen, gleden de andere opstandig buiten, en 't was weer een chaos.

Misschien zou hij beter eerst rood binnendrijven, en dan groen, en zwart 't laatst? Rood liet zich gewillig vangen, een goed teken! Groen bood evenwel heftig tegenstand en gebruikte alle denkbare listen. Twijfelachtig!

Een vlugge, lichte stap naderde over het pad. Jozef keek op. 't Was een meisje, maar niet dat meisje waarnaar hij wachtte. Ze keek hem aan, nieuwsgierig, liep voorbij de bank en verdween uit 't zicht.

De muizen waren weer alle ontsnapt. Herbeginnen, groen eerst!...

- José!

[p. 360]

Hij keek niet op. Groen en rood waren in de val, zwart bleef vóór haar hokje haperen. Een klein zetje naar links... nee te ver... wat terug naar rechts...

- José, wat voer je daar uit?

Jozef hield het doosje voorzichtig in de juiste stand, en keek op. Het meisje stond voor hem.

- Dag Mia, ik speel een spelletje, om de tijd te doden tot je hier was...

- Kinderachtig! spotte het meisje.

- Kinderachtig? Dat moet je niet denken hoor! D'r zitten drie muizen in dat doosje, drie. Dat maakt het veel moeilijker dan twee. Zelfs de grote mensen kunnen het niet! 't Komt uit Parijs...

- Laat me eens proberen?

Hij gaf haar het doosje. Ze schudde het echter veel te hard, zodat de muizen als razend over en weer vlogen en er geen enkele in haar hokje terecht kwam.

- Nee, je moet het voorzichtig doen, heel voorzichtig, anders worden de muizen boos!

- Boos? Ze lachte vrolijk en gaf hem het doosje terug. - Hoe kunnen metalen muizen nu boos worden, ze leven niet!

- En toch is het zoals ik zeg!

- Laten wij het samen eens doen?

Het meisje hield het doosje vast, terwijl Jozef haar hand leidde.

- Een klein ietsje naar rechts... te ver.... wat terug naar links!

Hun hoofden waren naar elkaar toegebogen. Ze hadden beiden plezier in het spelletje.

Er kwam een man voorbij. Een eindje verder bleef hij staan en keek nieuwsgierig naar het tweetal.

Jozef werd de blik gewaar en keek op.

- Wat zou die vent van plan zijn?

- Misschien is hij wel van de politie? zei het meisje, een beetje angstig.

- Welnee, het is maar een gewone vent!

De man stapte eindelijk op. Zij zetten hun spelletje voort. Het meisje slaakte verrukt gilletjes, toen twee der muizen gevangen waren.

- 't Is maar goed dat het geen echte muizen zijn, brr! zei ze plots en rilde bij de gedachte.

Jozef antwoordde niet. Hij beet op zijn tong van pure spanning, nu het beslissend ogenblik aangebroken was om de derde muis te overwinnen. Rood gleed nog vrij rond.

- Haast... naar rechts... voorzichtig... een beetje achteruit... links... Ja!

De drie muizen zaten in de val.

- Ik heb ze gevangen! riep het meisje.

- Juist! zei Jozef bescheiden.

Ze zaten beiden een ogenblik genoeglijk bijeen, tevreden met elkaars gezelschap.

[p. 361]

- Maar... hoe laat is het al? Ik mocht niet lang wegblijven hoor!

- Weet niet juist, maar héél zeker nog niet laat! verzekerde Jozef listig.

- Nee, nee, 't is heel zeker wel laat. Ik moet naar huis, anders krijg ik moeilijkheden. Moest mijn moeder weten dat...

- Och, wij zijn toch geen kinderen meer!

- Ja, maar mijn moeder!

Jozef kreeg een natte kus op zijn neus en het meisje holde weg.

Het doosje met de muizen lag naast hem op de bank; rood, groen en zwart waren weer ontsnapt, een chaos!

- Och vervloekt!

Hij stak het doosje in zijn zak, en wandelde het park uit. Van zijn plannen was weer niets in huis gekomen. Hij had zich vast voorgenomen om eens flink te vrijen, en door die verdomde muizen... Wat voor een voddevent was hij toch eigenlijk? Met een meisje op een bank in 't park gaan zitten, en een kinderspelletje spelen. Het meisje zal er wel het hare van gedacht hebben!

- Jandorie, de volgende keer!...

De muizen rammelden in het doosje bij elke stap. Hij haalde het weer te voorschijn en keek er nog eens naar. Rood zat in haar kooitje, zomaar uit zichzelf. Dat was nog nooit gebeurd! Een goed teken!

- De volgende keer... Ha!

... L'instant du premier rendez-vous...!

Willy RONSE