De Vlaamse Gids. Jaargang 35

[p. 478]

‘De eeuwige bruid’

Vers III

Wij peilen de oeverloze bron,
de dieptekern der duistere dingen.
Het pure goud der levenszon
zal juichend door de wolken dringen.

Zacht zingt het zinderende bloed
en alles wordt nu klaar, vol luister;
nu is het leven mild en goed
want licht glimt in het duister.

De tijd verglijdt, wij drijven traag
op eindeloze, kalme zeeën.
Ik zie door wazige nevelen, vaag,
hoe licht uw lichaam, neergegleden,

de dauw der sterrenregens wacht
die door 't gewirwar van deez' lente
de wondere knop, de bloesemdracht,
de bloem het leven in zal enten.

Vers VIII

En heel het leven wordt een lied
voor hen die bovenaards beminnen
dit leven dat de aarde ons biedt,
dat we elke dag opnieuw beginnen.

Als ballast rinkelt klatergoud
langs alle wegen waar wij dwalen,
doch vaste grond waarop men bouwt,
een kort geluk, schenkt Moeder Aarde.

En zeilt de witte liefdeboot
door nachtelijk-ruime paradijzen...
Wordt dan het leven niet te groot
voor onze smalle, bleke lijven?

Of werd het leven niet te nauw
nu wij de zinnenlust verzachtten
en wonderen vonden bij de vrouw
in onbegrensde lentenachten?...

Mark DECORTE