De Vlaamse Gids. Jaargang 35

[p. 420]

Terugblik

Dit is geen dag, dit zijn geen maanden...
Ik liep mijn ziel voorbij:
zij die mij verloren waanden,
daar was ik bij.

Ik liet het vele jaren duren,
niets stond mij nog nabij.
't Heeft zo van die dwaze kuren,
dit hart van mij.

Verdriet dat men voor zich moet houden
vereenzaamt het gemoed.
Vlijmscherp blijft men het onthouden:
het schijnt voorgoed.

Een schilder ziet misschien nog kleuren
en achterhaalt zijn bloed;
wie het woord kreeg kan niet speuren.
Hij sluit 't gemoed.

Hij geeft het op en zoekt 't vergeten,
hij loopt zijn ziel voorbij.
Jaren, stilzwijgend verbeten,
staan in de rij.

Luc VAN BRABANT.