De Vlaamse Gids. Jaargang 35

[p. 41]

Drie liederen van Orpheus

I.

In deze herfst met zijne gulden blaren,
bij 't jagen van de wind doorheen het lege hout,
spel ik de woorden en herhaal ik de gebaren
en ruik de geuren van het land en proef het zout
der zee - en uit de verre dromen der legende
treedt gij met donkre rozen in het golvend haar
tot mij, en draagt de smalle riem aan uwe lenden
en zijt verrukkelijk, mijn lief, en gij staat klaar
tot nieuwe vreugd in nieuwe eeuwigheden,
want gij zijt rijk aan gave heerlijkheden.

II.

Hoe nader ik tot u, en hoe ik breek
de wijding die tot dubbele wijding noodt,
hoe sta ik vol verwachting, rild' en bleek,
en roem de warmte van uw zachten schoot.
O vrouw zozeer geloofd om uwe zuiverheid,
hoe heilig zijt gij mij. Gij vangt mijn stoot
en gij weerkaatst mijn drift en gij ligt wijd
en vol beloften als een dralend avondrood
en duizendvoud zijt gij van mij...

III.

ANNUNCIATIE

Ik noem u Eva, vrouw, ik noem u leven,
in elke regel van het ongeschreven dicht
zing ik de rijkdom van uw weldoend licht:
o gouden klaart in schrale lentedreven.
En zo ik roem het bloeien van uw schoot
waarin het leven groeit naar d' eerste kreet
met pijnen, doch hoezeer van vreugd vervuld -
ik draag mijn onrust als een boetekleed
en wacht, en wacht tot gij mij noden zult
binnen de wijding van uw schoot.

Paul VAN KEYMEULEN