De Vlaamse Gids. Jaargang 34

[p. 331]

Lente

Ik liep langs de groenende hagen
Alleen met een groot verdriet,
Mijn hart kon die bloei haast niet dragen,
Ik luisterde onwillig naar 't lied.

Het eeuwige loklied der aarde,
Van vogel, veld en woud,
Een fluistrende stem mij verklaarde
't Geheim van het zonnegoud.

Er was een suizen en zoemen
In 't glanzende blauw der lucht,
Een ademtocht, vreemd, niet te noemen
Streek door het riet: zang of zucht?

Mijn hart ging zich, dorstig, bedrinken
Aan de cosmische vreugde om me heen.
Ik voelde mijn leed wegzinken
Als in heldere bron een steen.

De geest, in een hogere vrijheid
Steeg, als de leeuwrik naar 't licht,
Boven 't leed tot een wondere blijheid
Die als zon lag op mijn gezicht.

Frans DE WILDE