De Vlaamse Gids. Jaargang 32

[p. 703]

Van de hak op de tak

Een boek over het stellen

Hinderyckx en Winderyckx spraken over Dr. Remi Sterkens' boek ‘Het Stellen in het Nederlands voor Handel en Administratie’ (Uitg. Baude, Brussel).

- Ik heb zelden een zo uitgebreid en rijk gestoffeerd leerboek over taalonderwijs gezien, zei H.

- Maar hoe volledig het ook schijnt, toch is het nog niet compleet, meende W.

- Dr. Sterkens geeft nochtans zeer veel practische en prachtige wenken, Winderyckx!

- Te veel woorden en te veel wenken, Hinderyckx, maar nog geen vooren toonbeelden genoeg!

- Niet genoeg voorbeelden!!! Heb je dan de Uitgewerkte Oefeningen niet gelezen, achteraan?

- Zeker heb ik dat; doch aan de brieven wordt minder belang gehecht.

- Des te meer aan de verhandelingen, en die zijn toch wel interessanter.

- Valt te bezien. Zoals de meeste stervelingen heb je toch méér brieven te schrijven dan verhandelingen?

- Koop dan een Groot Brievenboek, stelde Hinderyckx voor.

- Voor minnehandel en levensadministratie, volledigde Winderyckx.

- De leraars zullen er blij mee zijn, met zo'n dikke bestelling.

- De vrucht van 25 jaren leraarservaring! Ach, hoe weegt zo'n ervaring steeds zwaar; wat maken paedagogen en geleerden alles toch ingewikkeld. Ontwikkeling, inwikkeling. Zelfs na die 300 blz. zullen er sommigen nog geen briefje aan de hoge omes kunnen schrijven; ze zullen bezwijken onder zovele goede raadgevingen. Liever één gram schrijftalent dan een kilo stijlmethodiek.

- Hou jij dit gram en laat mij het kilo, besloot Hinderyckx. - Js.

J.H. Verheyen's ‘Paedagogische encyclopaedie’

Ge moet u niet altijd met letterkunde of met een andere eenzijdige liefhebberij of passie bezig houden; op de duur gaat de sleur met de jaren wegen. Stel ook belang in andere geestesactiviteiten, in andere kunstscheppingen. De lezer benijdt soms de criticus omdat deze zich ‘op goedkope wijze’ een bibliotheek vormt; maar hij vergeet dat deze boeken werkstukken zijn en dat de recensent vaak een zekere wrevel moet overwinnen wegens dat helse ‘moeten lezen’ en dat het grootste plezier van een boekbespreker is: zo nu en dan eens een werk te kopen waarover hij geen verslag hoeft uit te brengen. Telkens als die dwang mij onverbiddelijk te pakken heeft (gelukkig gebeurt het niet elke maand!) laat ik de ‘verplichte’ lectuur voor enkele weken in de steek, laat ik de literatuur slapen in haar kasten en op mijn tafel en verfris ik mij aan iets anders. De

[p. 704]

laatste antiliteraire bui, die me te pakken had, heb ik bestreden - en zelfs zeer afdoende - door mij geestdriftig te vermeien in de door ‘De Sikkel’ (Antwerpen) uitgegeven ‘Paedagogische Encyclopaedie’, een puik werk, waarvoor Prof. J.E. Verheyen en Prof. R. Casimir, geholpen door een flinke groep medewerkers, zich zeer verdienstelijk hebben gemaakt. Nog een paar afleveringen moeten verschijnen, eer het volumineuze, tweedelige boek voltooid zal zijn; maar nu reeds kan men zich een idee vormen van het indrukwekkende geheel. Nee, de titel schrikt me helemaal niet af, ik ben niet verplicht die reusachtige hoeveelheid ‘stof’ voor een of ander examen te kauwen en te herkauwen, ik blader als belangstellende in deze hondeiden pagina's, ik lees er uit wat me aanlokt, ik leg het weer weg wanneer zulks me bevalt, en ver van schrik voor hem te hebben beschouw ik Prof. Verheyen, die hier het leeuwenaandeel heeft als een vertrouwde vriend die ik niet ken maar wiens rustige stem mij regelmatig uit dit dikke boek-in-wording toespreekt telkens als ik er iets wil uit vernemen. Want een encyclopedie leest ge niet van a tot z, ge doorkruist ze in alle richtingen, ge bezoekt en verlaat ze naar eigen wil en gril; ze blijft u trouw jaren lang. Een encyclopedie die niet het karakter van een steeds gastvrij huis bezit, deugt niet. Verheyen's verzamelwerk heeft al dikwijls mijn ogenbezoek mogen ontvangen en telkens vind ik er heel veel nieuws in, nieuws en ouds dat ik kalm in me opneem. Ik mag het gelezene weer vergeten, geen nood, mijn trouwe encyclopedie zal wel weer te gelegener tijd mijn ontrouw geheugen wakker schudden. En ver van alle litteratuur verzoent zij mij tenslotte weer met de letterkunde. - Js.

Ontkenning als bevestiging

- Daar heb je Valère Depauw's jongste roman, ‘Niet versagen, Mathias’ (Uitg. A. Manteau, Brussel). Onder die negatieve titel schuilt een positieve bedoeling, Winderyckx!

- En als klap op de vuurpijl echoot de Westvlaamse F.R. Boschvogel met een boek, dat hij ‘Niet wanhopen, Maria-Christina’ noemt!

- Niet fameus, zei Hinderyckx.

- Ik laat mij door dergelijke nietige boeken niet verblinden, echode Winderyckx. - Js.