De Vlaamsche Gids. Jaargang 27

[p. 560]

Avondgebed

Vader, ik ben maar een lach die verglijdt
aan den mond van uw oneindigheid.

Iemand die de liefde heeft liefgehad, een kind,
dat geleden heeft omdat het heeft bemind.

Eén die zwervend nergens rust,
maar vreemd in iedre pijn berust,

verdronken ligt aan uw genaden en uw leed,
en stof wordt met het stof dat hij betreedt.

Wàt aarde en wàt heimwee naar uw verre steden,
uw uiteindelijke stilten, onbekend en onbetreden,

nu deze dag aan rode avondkimmen sterft
en duizend wonden in zijn lichaam kerft.

Eén die wankel drijven moet en zich het hart bezeert,
die snikkend afvaart eens en nimmer wederkeert,

want de late sterren hebben wild van U geschreid,
en zijn dromen liggen aan uw goedheid neergevleid.

FRANZ ZONNEBERG.