De Vlaamsche Gids. Jaargang 26

[p. 319]

[Gedichten]

De Vreemdeling

Hij kwam van ver: een jongen met een fluit,
die oude liederen en wijzen speelde
en onder hen zijn liefst bezit verdeelde;
- zij dreven hem luidruchtig tierend uit.

Hij speelde, vol van de herinnering
aan alles wat hij achter had gelaten,
maar niemand hoorde naar zijn spel; zij braken
het spottend af, nog voor het hen beving.

Nu zijn de lasteringen die zij spraken
over den ongewensten vreemdeling,
met al de oren die zijn lied vergaten
vertroebeld tot een grauwe schemering.

Want wat zij zeiden is reeds lang verstorven,
vergaan in den genadelozen dood;
maar hij, die smadelijk werd uitgeworpen
stond in het klare morgenlicht en floot.

[p. 320]

Kleine Kwatrijnen

voor een meisje.

Sommigen minnen de zon,
anderen de schaduw,
zo bleef ik, als ik kon,
in zon en schaduw naast u!

Het zonlicht sprong door de ruiten
en viel verliefd op je haar, -
niet bestand tegen dit gevaar
vluchtte ik naar buiten.

Wees niet bang, ik raak je niet aan,
maar ik ben verblind door dit licht,
deze ogen, in dit gezicht,
zijn te lang door het donker gegaan.

Je wilt niet dat ik zal branden
in alle eeuwigheid? -
houd dan je koele handen
over mijn ogen gespreid.

Als jij mij ‘lieveling’ noemt,
en zegt dat je van mij houdt,
dan laat het mij verder koud
of God mij behoudt of verdoemt.

Als ik doodga wil ik niet horen
dat jij daaronder lijdt,
voordat ik werd geboren
heeft mijn moeder genoeg geschreid.

[p. 321]

 

Alle andere vrouwen

 

hebben mij - en ik hen - vergeten,

 

maar jij hebt je handen gevouwen

 

en bij mijn lijk gebeden.

 

 

 

Het laatste wat ik zag,

 

dat was jij, en je schreide bitter,

 

en toen werd alles veel witter

 

dan de sneeuw die buiten lag.

 

 

 

Zo zal het einde zijn:

 

ik ga voorgoed op reis,

 

en jij zult een engel zijn

 

in het eeuwige paradijs.

Twee Kwatrijnen

Die altijd met zichzelf was ingenomen,
voortdurend hiervan in zijn verzen sprak,
zal sterven in een woud van forse bomen,
ellendig hangend aan de dunste tak.

Vrienden van mij, spreek over mij geen vloek,
vergeef mij dit: dat ik weerspannig ben,
vergeef mij dat ik niet in u erken
wat ik koortsachtig in mijzelven zoek.

A. MARJA.