De Vlaamsche Gids. Jaargang 26

[p. t.o. 97]

[p. 97]

In Memoriam Louis Franck

Den 31 December, daags voor hij als gouverneur der Nationale Bank met rust zou gaan, overleed, aan een hartverlamming, de medestichter en medeopsteller van ons tijdschrift, Mr. Louis Franck, minister van State en oud-minister van koloniën.

Wij kunnen hier geen overzicht geven van zijn schitterende loopbaan, tijdens dewelke hij zich onderscheidde door zijn helder doorzicht, zijn bekwaamheid, zijn verdraagzaamheid, zijn gehechtheid aan de democratie en aan onze taal.

We zullen daarom maar met een enkel woord aanstippen dat het regelen van het zeerecht onder verschillende landen aan zijn initiatief te danken is; dat hij het eerste internationaal advocatencongres hielp inrichten; dat hij de koloniale hoogeschool in 't leven riep, voorzitter was van het Comité international maritime, ondervoorzitter van de International Law Association, lid van het Internationaal koloniaal Instituut, enz.; dat hij als gemeenteraadslid en als schepen van Antwerpen immer de belangen der stad en der haven voorstond; dat hij bij alle uitingen van kunst en cultuur aanwezig was en steeds opkwam voor vriendschappelijke betrekkingen met Nederland en voor den zelfstandigen koers van onze buitenlandsche politiek.

Wij hoeven zeker evenmin in uitvoerige bijzonderheden te treden over zijn belangrijke rol in den Vlaamschen taalstrijd.

Dat, 27 jaar na de wet De Vigne-Coremans (1883), welke alleen voor de Staatsgestichten gold, die wet volledigd werd door ook op de vrije onderwijsgestichten toepasselijk te worden, mag voor een groot deel als zijn werk beschouwd worden (wet Franck-Segers, 1910).

[p. 98]

Het is overbekend dat hij een der ‘drie kraaiende hanen’ was, die met Van Cauwelaert en Huysmans de samenwerking verzekerden van de Vlaamschgezinden om den strijd voor de vernederlandsching der Gentsche hoogeschool aan te binden.

Tijdens de bezetting was hij de ontwerper van een paar stuks, die aan von Bissing werden gezonden: een om te zeggen dat de rechtgeaarde Vlamingen geen Vlaamsche hoogeschool uit de handen van den veroveraar zouden willen aanvaarden; een ander om er op te drukken dat de Vlaamsche bevolking van geen bestuurlijke scheiding weten wil. Een derde werd aan kanselier von Hertling gericht, om aan den Raad van Vlaanderen het recht te ontkennen namens het land te handelen en zich den tolk te heeten van geheel of zelfs van een deel der bevolking.

In den 15ⁿ jaargang van ons tijdschrift (1926-1927) komt een verslag voor van een grootsche hulde, die te Antwerpen aan Franck werd gebracht (5 Mei 1927), en te dier gelegenheid beschouwden wij hem als politiek man, als minister, als voorstander van de Vlaamsche Beweging, als kunstenaar, als rechtsgeleerde.

In ons tijdschrift leverde hij tal van bijdragen, die alle om hun degelijkheid werden opgemerkt en gewaardeerd. We noemen o.m. artikels over de Jong-Turken, over Spanje, over den middenstand, over Roosevelt, over Jan van Rijswijck, over Jan Persoons, over Grotius, over de stabilisatie, over Antwerpenaars in Congo...

Het heengaan van een zoo begaafd en verdienstelijk man als Louis Franck is een zeer groot verlies. Wij hebben alle reden om zijn aandenken dankbaar in eere te houden.

RED.