De Vlaamsche Gids. Jaargang 23

[p. 471]

[Twee gedichten]

Een oude Geschiedenis....

Nu wil ik wat vertellen
Van d'ouw geschiedenis,
Die 'k uit mijn hoofd moet stellen,
Daar 't niet te keeren is.

Wij waren zonnekindren
En hadden 't licht zoo lief,
Wij voelden 't in ons zindren
En kenden leed noch grief.

Geloofden nog in woorden
En togen zongekust,
Door bloemgezegende oorden,
Vol leven en vol lust.

Ons beider oogen zagen
Elkaar in 't hart zoo diep,
Dat wij niet moesten vragen,
Waarom ons bloed zoo liep.

Het was een hemelzegen, -
Wij zelven wisten 't niet, -
Waarom we op zelfde wegen,
Zoo zongen 'tzelfde lied.

Het lied van steeds te wezen
Met louter licht omwaad,
Den lach op 't zonnewezen,
Den glans op 't blij gelaat.

[p. 472]

 

Toen is de nacht gekomen,

 

Met schaduwsleep van mist;

 

Die heeft ons 't licht benomen.

 

Wie had dat zoo beslist?

 

 

 

Wij zijn dan weggetogen.

 

Elk koos zijn eigen kant,

 

Met dikbekreten oogen,

 

En bibberende hand.

 

 

 

Nu loopt verwoest ons leven,

 

Door eeuwge duisternis,

 

Waardoor nooit meer zal zeven

 

Het licht, dat heilig is.

 

 

 

Dat moest ik u vertellen,

 

Van d'ouw geschiedenis,

 

Die 'k uit mijn hoofd moet stellen,

 

Nu het voor eeuwig is.

[p. 473]

Vaarwel

Vandaag hebt gij vaarwel gezeid,
Uw woord was koel, de slag was hard.
Mij rest slechts mijn gebroken hart
En bloedroode oogen, ziek geschreid.

Gij zijt mijn laatste heil geweest;
'k Geloofde in u, vroom-kinderblij.
Bezij de wond die nooit geneest,
Ligt haten tusschen u en mij.

Ik doolde lang door lichtloos land,
Vol droefgrauw waas van schemering.
Geen wezen reikte mij de hand,
Noch bracht mij licht noch zegening.

Toen stondt gij vóór mij onverwacht,
Etherisch-licht vol roze-aroom.
'k Stond sprakeloos en beefde zacht.
Was het de waarheid of een droom?

Gij scheent zoo goed en 'k hoefde rust.
Ik dacht, gij hadt mijn nood verstaan
En dat ik, 't oud verdriet gesust,
Een land van lust zou binnengaan.

Al had 'k mijn hand in d'uw geleid,
Ons zielen kwamen nooit te gaar,
En toen 'k mijn klacht had uitgeschreid,
Weest gij mij weg met spotgebaar.

[p. 474]

 

Gij waart mij 't licht der oogen, gij,

 

Ik bleef 't gegeven woord gestand.

 

Gij zei vaarwel, en toen gij 't zei,

 

Kwam er een schater van uw kant!

 

 

 

Gij waart mijn laatste toeverlaat

 

En gij hebt mij dien slag gebracht.

 

Mijn leven lijkt een leege straat,

 

Die zonder licht is in den nacht.

 

 

 

Het was toen of bij mij iets brak,

 

Net of een snaar springt op een vêel,

 

En plots een krop van snikken stak

 

Gestopt in toegeschroefde keel.

 

 

 

Ik boog het hoofd, droef zonk mijn ziel,

 

Want gij hadt mij vaarwel gezeid,

 

En toen mij de eerste traan ontviel,

 

Heb ik voor u ook meegeschreid.

KAREL CASTEELS.