De Vlaamsche Gids. Jaargang 22

[p. 505]

[Gedichten]

Oud-Vlaamsche Toren

Gelijk een reuzig woud, in 't West', sombere wolken
als kruinen-koepels grootsch, één' wijd-golvende lijn;
diep achter 't duin-gedein, het ruischen van de kolken,
en ver, als bliksem-flits, vuurtorens schellen schijn.

De landsche molens slaan kruisteekens op de lucht.
Alleen, gelijk een reus, staat, pal, d'aloude toren;
of hemel dreigt en zee, hij toch is niet beducht:
zijn oude, bonke kop werd tot den strijd geboren.

Daar springen uit de zee en uit de duinen op,
en rennen woest vooruit, als rossen, dolle winden;
zij rukken samen op in temmeloos galop:
nu zal de taaie reus zijn' krachten moeten binden.

Terzijde vallen ze aan, en 't beukt hem tegen 't lijf:
maar ál het wind-geweld vermag niet hem 't ontmachten;
zoo hij geheel den nacht doorstaan moet 't woest bedrijf,
hém kroont de dageraad, als held, met al haar prachten!

[p. 506]

De Bekoorster

De zee is blauw,
de zee is blij;
de zee is vrouw
en lonkt naar mij.

De zee, ze lacht
en lokt en speelt;
ze zingt, heel zacht,
bekoort en streelt.

Ze vleit op 't zand
zich lenig uit:
zij is van 't strand
de schoonste bruid.