De Vlaamsche Gids. Jaargang 22

[p. 104]

Looping the Loop

I.

Het hotel ligt een eind weegs buiten de kleine, drukbezochte badplaats in de bergen. Het is niet groot, maar coquet en bekoorlijk vlekt het, wit en rood, tusschen het omringend groen, aan den voet van een donker-beboschten heuvel. Achter het gebouw is een kleine, kunstmatige zwemkom, die gevoed en ververscht wordt door een beek, neerdalend in snel, klaterend gekabbel van den heuvel. Het gasthof wordt bezocht door een wat bijzonder soort publiek: heeren op leeftijd komen er per auto in gezelschap van elegant-gekleede, jonge dames en brengen er in diverse, discrete genoegens een door afmattenden arbeid zuur-verdiend verlof door. Ze eten er fijne, kostelijke schotels, opgediend onder het intieme loover der boomen in den hof; ze volgen met grage blikken het dartele stoeien hunner jonge gezellinnen in het doorzichtige water der kom; hun liefdevolle aandacht wijkt geen oogenblik van het sierlijke glijden en bewegen der slanke lijven in de laag-uitgesneden, spannende badcostuums. Ze gaan vroeg naar bed, laten bescheiden het rolgordijn diep neer, verschijnen laat en schijnbaar nog vermoeid aan het ontbijt.

II.

In den hof, bij de zwemkom, staat een hooge, getraliede kooi. In de kooi zit een eekhorentje. Het is een heel gewoon eekhoorntje, met ronde blinkende oogjes, een snuitje als een muis, een rood-bruinen pluimstaart en kleine, zeer scherpe klauwen met lange, dunne nagels. Met lieve bezorgdheid heeft de eigenaar van het gasthof in de kooi een boompje geplaatst, ontdaan van zijn blaren, en nu doet het eekhorentje niets anders (als het niet verdoken zit in zijn hokje aan den voet van den boom) dan regelmatig, in een haast-niet-te-volgen-snelle looping-the-loop, van een tak naar den top van de kooi en weer terug omlaag op den tak springen. In zijn dolle, achterwaartsche wenteling toont het één verschietend oogenblik het hermelijn-witte dons van het onderlijf; het wordt een voortdurend sneller-draaiende mallemolen, op, om, neer, op, om, neer, rood, wit, rood, waarvan het

[p. 105]

oog de wentelingen niet meer bijhouden kan. Dan springt of valt het diertje eensklaps omlaag, tot op den bodem van de traliekooi, ligt daar een poosje hijgend, plat neer, met wijd-geopende, uitgestrekte pootjes en schichtig-blinkende oogjes en dan begint plots de onbegrijpelijke looping-the-loop opnieuw.

III.

In de onzichtbare kooi van het noodlot beschrijft de dieplevende, het wezen der dingen zoekende mensch zijn doodsgevaarlijke loopings. Soms als hij, uitgeput door zijn roekeloozen sprong naar een boven-menschelijken droom, wanhopig en blind ter neer ligt, komen de elegante, jonge dames met het leege, geschminkte poppen-gezicht en de oude wellustelingen met de brute, cynieke gelaatstrekken, geamuseerd in een kring om de kooi staan en roepen lachend door elkaar: ‘Qu'il est drôle!’

FRANS DE WILDE.