De Vlaamsche Gids. Jaargang 18

[p. 440]

Rozen Sprookje

I.

Het daglicht loech in het wijde bosch, waar Iluja over de paden liep te droomen.

Het mos en de bloemen geurden en vele dieren gingen uit wandelen, groot en klein in den helderen zomermorgen. Toen lei Iluja zich neer bij een boom en streelde met haar witte handen den ruwen stam. Hoog in z'n kruin begon hij van dankbaarheid te ritselen en fluisterde haar zangerigen naam: ‘Iluja... Iluja...!’ Zij glimlachte gelukkig, terwijl ze achteloos speelde met een glinsterend-groen hagedisje, dat op haar roze, soepele gewaad gekropen kwam langzaam, tongetje gerekt en met veel gewiemel van z'n smal staartje.

‘Iluja, Iluja,’ fluisterden de blaren weer hoog daarboven en zzz... ging hun gesuis verder... in teer gemompel van liefdewoordjes onverstaanbaar van benêe. En Iluja spande zich in om te verstaan, maar het ging niet.

Toen lachte ze luid even, omdat de boom aldoor maar mompelen bleef, zachtjes, minnedingen, die wel heel teer leken en ontroerden, als de avondzon die over de donkere lucht heengloeit, maar onbegrijpelijk. En plots daarop zou ze gaan schreien. Zoo vreemde warmte vulde haar hart!

Toen wierp ze ruw het hagedisje van zich weg, slingerde de blonde haren achterover en met hoog geheven armen riep ze angstig: ‘O! boom! Wat is de geheimnis die sluimert in m'n hart?’

- ‘Iluja, Iluja,’ fluisterde de boom..., maar geen antwoord gaf hij dat vatbaar was en verklaarde, hoe Iluja ook luisterde, met inspanning. Toen liep ze gejaagd nieuwsgierig tot aan den vijver, die roerloos lag, wachtend op middag... en waar de groene lisschen tusschen witte waterleliën te glanzen stonden...

[p. 441]

En Iluja boog zich sierlijk als een luchtige libel over den groenen, rustigen spiegel en keek. Ze nam een purperen lischbloem en stak die in haar lichtend haar. Ze spiegelde zich in den vijver. En zoo mooi was het beeld dat ze zag, dat de warmte van haar hart te wassen scheen, als een stijgende stroom... Iluja vouwde de handen samen en vroeg met haar kinderlijk stemmeken: ‘O! water, wat is de geheimnis die sluimert in m'n hart?’

Maar rustig en rimpelloos bleef het water, zwijgend.

Aan den oever, ginds ver, stond een witte reiger in het groen, hoog op een teer-roze pootje en staarde, zwaar van droomen, Iluja aan. En de wolkjes dreven als rustige schaapkens voorbij. Hen ook stelde Iluja half snikkend de vraag, maar zij gingen en zeiden geen woord...

En toen Iluja kwam aan den tempel, waar de woudgeest aanbeden werd, en de rozen geurden, vond zij dezelfde onberoerde stilte, en zelfs de milde woudkoning zweeg.

Toen, heel uit de verte, klonk een blij-licht lied, dat was als een lentedag en zon over kleurige bloemen,... en dan plots als avondstille bede na nog na-gloeienden dag, diep en rustig.

En Iluja juichte!...

Handenklappend ging zij den zang te gemoet. Zij sloeg de armen om den hals harer zingende zuster en zoende haar. ‘Mani!’ lachte zij, ‘Mani, je bent welgekomen!’

Maar Mani maakte zich langzaam los uit Iluja's armen. Haar oogen staarden veren haar wangen gloeiden. Zij droeg een zacht rood kleed en in haar donkere haren brandden roode bloemen.

- ‘Iluja, ik ben gekomen om je den mooien zang te zingen van m'n weelde..., het warme lied van m'n volle hart!...’

En ze nam de kleine lier die aan een goudlederen gordel hing en zong, streelend de snaren met de lange, witte vingeren, de oogen starend, groot als naar een wonderland.

Haar stem sloeg rillend op in hartstochtelijk tempo. Hoog ging de zang over de welving der ruischende boomen heen, die luisterden als Iluja.

‘Ik ben een kind van het zuivere woud en ik zing den zang van m'n weelde!... Ik ging in m'n witte meisjesgewaad van wuivende sluiers het leven door. Ik ging, wit, in de zon van het leven. Ik ging met m'n armen, m'n handen van rozen zwaar, rozen van

[p. 442]

liefde. En velen vroegen m'n rozen mij,... maar ik lachte en gaf er geene; omdat ik niet zag in hun oogen het lichteken dat mij zeggen zou den naam van den prins mijner liefde!...

‘Ik ging door de zon van het leven.

‘En zoo werd ik moe van het wachten en angstig, want m'n knoppen ontloken tot rozen en zwaar werd m'n bloemenlast. En de prins die niet kwam met het lichteken, al bad ik den woudgeest om hem. En in komende Lente werd m'n verlangen rood als vuur dat de maagdekens branden voor God...

Ik werd angstig en de last mijner rozen groeide...

Plots kwam donker een schim op me toe. Ik zag niet wie hij was. Maar toen hij stond heel nabij, voelde ik zijn handen vast om de mijne en het brandde in zijn oogen! Toen gaf ik hem al mijn rozen. Nu draag ik het kleed der liefde die leeft in mij.

Mooi is geweest m'n reis met de rozen van liefde! Mooi is geweest het zoeken naar den prins. Maar hemelsch mooier nog is het geluk nu in mij, nu ik hem bezit, nu hij mij bezit... Ik begin den droom mijner liefde!...’

En heel Iluja vergetend, alles vergetend, stapte Mani langzaam heen. Haar zang klonk na, ver en vreemd. Heel in de verte leek hij teer en zacht als vlinderwiekje, dat je niet beroeren durft.

Iluja had roerloos gezeten, bleek, alsof ze wachtte op iets dat komen zou,... ineens...

Maar toen Mani's stem wegstierf in het koepelen der kruinen, sprong ze op en riep: ‘O! de droeve geheimnis van m'n hart! Ik ken ze nu, Mani! Ook mijn rozen wegen zoo zwaar!...’

Toen lei ze zich te snikken op de zode van mos.

II

De oogen van Iluja werden van dien stond af omsluierd van weemoed en angstig vragend... En het zachte kloppen van haar hart vormde een altijddurend lied van verbeiden. Onverpoosd dwaalde ze dagen lang, langs de struiken, die rustig stonden en dicht in het hart van 't woud, en waar soms de groote, bruine weemoedsoogen van een rustende ree Iluja peinzend aanstaarden, alsof zij haar rusteloos zoeken begrepen.

En dood-moe lei het blonde boschkind zich 's avonds op de

[p. 443]

vochtige koele zode van mos, die haar tot leger diende. Dan sliep zij in, vast en zwaar en droomde, vreemde, angstige dingen, van een leven dat onopgemerkt en eenzaam verloren liep., en verdorde. En zoo kwam het dat ze nachten lang de stappen niet hoorde van den zwerver, die zoeken kwam, in het maanstille woud, de koelte voor z n hart... en de laving voor z'n dorst. En zij riep hem dus niet, wanneer hij langs het pad loom voorbijliep op krakende takken, zonder iets te merken van haar lichtend gewaad.

... Eens was het woud in feest. De boschgeesten, met harig lijf, speelden, ros-gloeiend in de zon, op pijperige fluitjes en de blije boschkinderen dansten met slingerende bloemfestoenen en slepende sluiers. Zij lachten, joelden, stoeiden en zongen en hun blanke voetjes dansten en hupten onvermoeid over het weeke gras. Toen werd het laat in den avond, laat in den nacht... en zij merkten het niet. Iluja had zich, bedwelmend van feestgenot en blijdschap van anderen, zonder zelf er aan deel te nemen, neergelegd op een smallen wegel en streelde langzaam den zachten pels van een wit-geplekt konijntje.

Toen naderden, aan den rand van het bosch, de verre, loome stappen van den zwerver. Tot hij kwam aan het pad vóór de voeten van Iluja.

Zij keken elkander aan. Zij koel, droomend-onverschillig. Hij verwonderd, met het kloppend hart, één bewondering voor de lichte, zonnige gestalte...

Den volgenden avond, toen hij langs haar moszode schreed, werd zij wakker uit haar sluimer, en keek hem aan. Hij strekte verlangend de handen naar haar uit en zijn sombere oogen baden angstig.

Maar haar blik dwaalde peinzend ver weg en zij antwoordde niet.

Maar toen hij ten derde male langs haar heen kwam, sliep zij niet... Er was iets in haar hart, dat hem wachtte, onbewust.

Toen hij naderde en bij haar, moe, zich liet neerzijgen, leek ze niet verwonderd; zij staarde hem aan en de mannelijke diepte zijner oogen lokte haar...

Toen glimlachte zij even. Voorzichtig nam hij haar handje en zoende het... Een witte vogel spreidde bij dien zoen zijn vlerken uit in Iluja's hart, dat te ontwaken scheen.

[p. 444]

- ‘Ik ken je niet,’ zei ze. ‘Hoe zal ik gelooven dat je de gezondene bent?...’

En de diepe, welluidende stem van den man zei langzaam, met bedwongen beving van geluk: ‘Kijk in m'n oogen, kind, en luister dan naar de stem van je hart.’

En ineens greep hij haar vast in z'n arm en drukte haar aan z'n borst. Haar hoofdje zeeg achterover, langzaam.... Toen zoende hij zachtjes haar lieven, bevenden mond.

En op den dag dat Iluja het sluier-witte bruidje werd van den zwerver, die niet langer zou te zwerven behoeven, zongen en floten de boschgeesten geestdriftig en dansten de maagdekens.

In den tempel van den boschgod werd zij van maagd tot vrouw, in ontroerende stilte en geur van rozen.

Toen de dag zeeg in purperen gloed van ondergaande zon, kwam Mani tot Iluja, en toen zij het groote gouden licht van geluk zag, dat uit Iluja heen straalde en alles te belichten scheen, glimlachte zij aanvallig.

Met tintelend-lichte stem, zangerig van ontroerd geluk, zei Iluja: ‘Mijn lieve, goeie Mani, ook mijn rozen zijn m'n hart ontgleden. Zij zijn geworden tot glanzende, geurige liefdegarve! Wij beiden, Mani, hoeven niet langer meer hun last te dragen.’

Innig en lang omhelsden beide zusters elkander, glimlachend van weelde...

Toen gingen zij elk het pad op, tot hem die den last hunner geurige liefderozen in liefde ontvangen had.

GERMAINE GILSON.